December 2012. Frustratie.... Frustratie alom! Dit thuiszitten is niks voor mij! Mijn lijf doet maar niet wat mijn hoofd wil. Ik word er gek van! Ik voel me net een bejaarde vrouw! Het enthousiaste kleine meisje in mij is er nog wel, alleen loopt ze tegenwoordig tot haar middel door de modder te ploeteren. Alles gaat zo onwijs moeizaam! Het maakt me ontzettend boos en verdrietig...

Ferro zit ondertussen bijna non-stop in een pension, omdat ik zijn nagels op het laminaat en zijn lijfelijke aanwezigheid gewoon niet kan verdragen op het moment. Het breekt mijn hart.... Ik wil herstellen, het móet weer worden zoals het was! Maar de enige hulpverlening die ik op het moment krijg zijn gesprekken met een psycholoog. En ja, het zal echt wel ergens goed voor zijn, het is tenslotte niet niks wat er allemaal gebeurd is. Ik zal er vast wel een trauma aan overgehouden hebben toch? Maar dat is niet wat er behandeld wordt. We praten alleen maar. Het voelt niet als de hulp die ik op dit moment het hardste nodig heb.

Tijdens de gesprekken gaat het vooral over de worsteling die ik met mezelf heb.

Toen ik ooit eens vertelde dat ik regelmatig hoogoplopende discussies met mezelf voerde, zag ik haar opveren en er veranderde iets in haar blik. Volgens mij had ze in haar hoofd al met dikke zwarte letters het woord 'schizofreen' in mijn dossier genoteerd! O jee... Enige extra uitleg hierbij van mijn kant leek me dus wel noodzakelijk...

Snel vervolgde ik mijn verhaal met de onderbouwing dat de gewoonte van 'alles kunnen doen zonder erbij na te denken' regelmatig botst met de beperkingen die mijn lichaam nu aangeeft. Dat ik bepaalde dingen zó graag wil doen en normaal gesproken ook makkelijk kan, maar dat ik ook weet dat het nu op dit moment eigenlijk niet gaat. Maar dat ik wel vind dat ik het moét kunnen! Dat mijn gevoel en mijn verstand niet op een lijn liggen, of zeg maar gerust, recht tegenover elkaar staan! En dat het me niet lukt om deze situatie te accepteren...

Volgens haar moet ik me erbij neerleggen, maar voor mij voelt dat als opgeven... En dat komt momenteel niet in mijn woordenboek voor!

Op een gegeven moment stelt ze voor om een uitgebreide test te doen. Een test van zo'n 2,5 tot 3 uur van ongeveer 600 vragen. Ik kijk haar verbaasd aan. Mijn concentratie is om te janken en ik kan nog geen bladzijde in een tijdschrift lezen zonder hoofdpijn te krijgen! Hoe worstel ik me dan door zo'n test heen? Ze haalt me over en zegt dat het allemaal wel goed komt. Het maakt me eigenlijk ook wel nieuwsgierig, want de uitslag geeft een uitgebreid beeld over hoe ik psychisch in elkaar zit. En dat vind ik ergens toch ook wel leuk en interessant om te weten! We maken een afspraak voor over twee weken...

De dag van de test is aangebroken. Autorijden doe ik alleen nog overdag, als ik me écht goed voel, het niet regent en het niet druk is op de weg. Daarom brengt mijn moeder me naar het ziekenhuis, want na deze test voel ik me zeer waarschijnlijk behoorlijk uitgeput. Ik heb de afgelopen twee weken weinig gedaan om zo uitgerust mogelijk te zijn. Heb wat te drinken en te eten meegenomen en word in een apart kamertje gezet.

Het lukt me om de test af te maken, al ben ik na die tijd volledig gesloopt. Trots dat ik het gedaan heb, loop ik weer naar buiten. Benieuwd naar de uitslag! Mijn moeder staat godzijdank alweer te wachten. Nu zelf in de auto stappen zou levensgevaarlijk zijn...

Een paar weken later word ik gebeld door de psycholoog. Ze wil de uitslag met me bespreken. Uit de test blijkt dat ik zwaar depressief ben en dat ik pleinvrees heb. Huh? Is dat wel mijn test geweest? Hier herken ik mezelf totaal niet in! Ik stommel nog dat ik de drukte in bijvoorbeeld de supermarkt niet eng vind, maar dat ik het soms ontloop omdat de prikkels allemaal zo hard binnenkomen en ik dat op dat moment niet trek... En ja, ik voel me behoorlijk slecht, mijn leven is 180° omgedraaid... Niet zo gek toch? Ik was een blije spring in 't veld en leef nu het leven van een eenzame bejaarde. Maar zwaar depressief? Ik voelde me een periode depressief toen ik in de pubertijd zat en dat voelde vele malen slechter dan nu, maar zelfs dat werd in die tijd door de huisarts ontkracht...

De psycholoog liet merken dat er over de uitslag van de test niet te twisten viel en we beëindigden het gesprek. Een paar dagen later kreeg ik een envelop van het GGZ met daarin de uitslag op papier.

Ondertekend door mijn psycholoog, met als onderschrift: GGZ psycholoog i.o. (in opleiding)

Zou ze, met wat meer ervaring, de uitslag van de test anders geïnterpreteerd kunnen hebben? Zodat ik mezelf er misschien wél in kon herkennen? Of word je door deze test alleen beoordeeld op je manier van denken en handelen, zonder daarbij rekening te houden met achterliggende oorzaken? Ik zal het nooit weten...

Lees verder op: Grote gevolgen