Het eerste gesprek is bij Paard & Coaching Rotterdam in Bergschenhoek. Hier wordt coaching aangeboden wat vergoed kan worden vanuit een Persoonsgebonden Budget (PGB) aan kinderen, jongeren en volwassenen met allerlei problematieken, met (of zonder) de inzet van paarden.

Mandy, de jonge eigenaresse, leidt me rond en ik voel me er direct op mijn plek. Weer tussen de paarden zijn voelt goed, de sfeer is relaxed en er wordt hier fantastisch werk gedaan! Ik voel me enorm welkom en zou hier alle vrijheid krijgen om op mijn eigen manier rustig te wennen aan het werkleven. Ik merk dat Mandy en ik qua karakter aardig wat overeenkomsten hebben. Enthousiast, geen stilzitter en spijkers met koppen willen slaan. Na een klein uurtje gekletst te hebben voel ik me zo op mijn gemak dat ik dus meteen maar naar eventuele toekomstmogelijkheden vraag. ‘Ik wil natuurlijk niet op de feiten vooruit lopen, want te hard van stapel lopen is wel een soort valkuil van mij,’ zeg ik, ‘maar is er een mogelijkheid dat ik op termijn zou kunnen gaan ondersteunen bij de coaching om mijn uren wat verder uit te breiden wanneer ik er aan toe ben? En is het met mijn SPW achtergrond ook een optie om in de toekomst hier zelf te gaan coachen, eventueel met een aanvullende opleiding?’ Mandy lacht en zegt dat dat eerste over een poosje zeker een optie is. We praten nog even verder over valkuilen en hoe ik het voor me zie om het opbouwen van het werk in goede banen te leiden. Ik ga starten met twee ochtenden per week uitmesten en voeren. Dat eerst maar eens een poosje volhouden. Rustig mijn lichaam laten wennen aan de nieuwe omstandigheden. Voor het zelfstandig coachen heb ik tezijnertijd wel een aanvullende opleiding nodig. En er moet natuurlijk een goede klik zijn! Over dat laatste maak ik me niet zoveel zorgen, dus hier zal zeker nog wel een gesprekje over volgen!

Ik geef eerlijk aan dat ik over een paar dagen ergens anders ook nog een gesprek heb en dat ik dan ga bekijken wat het beste voelt. Stiekem weet ik al dat er wel een soort wonder moet gebeuren om niet voor Paard & Coaching te kiezen, maar ik hou de opties nog even open voor mezelf.

Het andere gesprek is absoluut ook heel erg leuk! Een mooie locatie en zeer deskundige mensen. Ook hier voel ik me heel erg welkom, maar zijn de mogelijkheden voor mijn toekomst een heel stuk beperkter. Het uitmesten en voeren wordt gedaan wanneer er geen cliënten zijn, dus mijn plan om heel laagdrempelig met de doelgroep in aanraking te komen zal ik hier voorlopig niet tot uitvoering kunnen brengen. Ook zelf gaan coachen is hier wat lastiger. Het team is voor nu compleet. Even speelt het door mijn hoofd om te proberen om beide opties te combineren, om zo wat meer uren te maken. Ik spreek af het een paar dagen te overdenken en dan wat van me te laten horen.

Een paar dagen later laat ik netjes van me horen. Ik heb voor mezelf alles op een rijtje gezet en besloten om voor 100% voor Paard & Coaching te gaan.

Al snel kan ik beginnen. Mijn fight-flight systeem draait op volle toeren door deze nieuwe, spannende situatie. Dit kan, na ruim 8 jaar, de nieuwe start worden van mijn leven. Zo voelt het! Zou het gaan lukken? Zou ik mijn lijf zover kunnen krijgen dat het weer op gang wil komen? Het maakt me bloednerveus, de twijfel slaat toe en alle signalen die ik van mezelf krijg schreeuwen: ‘NEE! Doe het niet! Dit is niet goed!!!!’. Ik weet ondertussen dat mijn brein me goedbedoeld uit alle macht probeert te behoeden voor gevaar, maar dat ‘hij’ daar vaak nogal in doorslaat. Ik roep mezelf dus even flink tot de orde. Adem in, adem uit... ‘Oké, het is maar vrijwilligerswerk. Het is laagdrempelig, er wordt helemaal niks van me verwacht. Ik mag er desnoods de hele dag over doen en als het niet gaat, dan is er ook geen man overboord. Ik fiets gewoon naar stal en ik kijk gewoon hoe ver ik kom.’ Het voelt als een reuzestap over een enorm hoge drempel, maar ik doe het. Hup, zo mijn toekomst in!

Het fysiek bezig zijn vind ik heerlijk! Dat heb ik altijd al gehad. Mijn lijf denkt daar wel wat anders over... Na 8 jaar helemaal niks doen is dit toch wel een soort shocktherapie. Buiten spierpijn (wat natuurlijk volkomen logisch is) probeert mijn brein me nog een behoorlijk poosje te manipuleren om hiermee te stoppen. ‘In Godsnaam! Martine! Waar ben je mee bezig? Stop hier toch mee!’ Het is alsof er een wanhopig, gefrustreerd mannetje in mijn hoofd zit die krampachtig vasthoudt aan hoe het de afgelopen acht jaar geweest is. Maar het plezier van het weer in beweging zijn, ergens bij horen, me nuttig voelen, buiten en tussen de paarden zijn wint het. Was dat makkelijk? Nee, absoluut niet! Ik heb mezelf dagelijks moeten pushen om niet naar dat manipulerende ventje te luisteren. Ik heb jankend op de bank gelegen door de pijn in mijn lijf, alles in mij smeekte me zowat om op te geven. Ibuprofen was mijn grote vriend in het begin (ja, ja, ik weet dat het superslecht is, maar ik wilde hoe dan ook gewoon niet toegeven) en ik heb doorgezet! Met succes! 1-0 voor mij! Of is het ondertussen al 2-0?

Een week of vier later gaat het stalwerk al een stuk soepeler. En dat terwijl er ondertussen twee paarden bij gekomen zijn, wat het werk toch stiekem iets zwaarder heeft gemaakt. Maar dat heeft niet voor extra klachten gezorgd. Mijn lijf begint eraan te wennen. Hoera! En mijn zelfvertrouwen groeit met de week!

Op een ochtend spreek ik Mandy. We hebben het over hoe het gaat. Ik vertel haar hoe blij ik ben met deze kans, dat ik mijn draai begin te vinden en dat ik hoop binnenkort wat meer uren te kunnen gaan maken. ‘Nou,’, zegt ze, ‘er komt een nieuwe cliënt waarbij de coach eigenlijk wel wat ondersteuning kan gebruiken. Zou dat iets voor jou zijn?’ Het ventje in mijn hoofd roept: ‘NEE!’, maar mijn hart maakt een dansje. Ik volg mijn hart (want dat klopt...) en zeg volmondig: ‘Ja, dat zou ik supergaaf vinden!’.

En zo werk ik ineens geen twee, maar vier ochtenden in de week. Het werken met cliënten is niet alleen fysiek, maar ook mentaal heel pittig. De cliënt waarbij ik ondersteun is zes jaar, zwaar autistisch en communiceert niet. Met z’n tweeën hebben we onze handen vol! Tijd om rustig aan te doen is er niet. En ja hoor, het manipulerende mannetje in mijn hoofd begint weer van voren af aan! ‘Zie je nou wel, dit is echt teveel van het goede. Je kunt dit helemaal nog niet. Je kan het gewoon opgeven. Het is leuk geprobeerd, maar helaas te zwaar.’ Zijn toon is veranderd van dwingende paniek naar alleen nog maar proberen te demotiveren. En lichamelijk gooit hij ook nog wat pijnklachten in de strijd. Maar mij hou je niet meer voor de gek! De ervaring heeft mij ondertussen geleerd dat ik hem streng tot de orde mag roepen. Ik heb me acht jaar lang aangepast aan hem, nu zijn de rollen omgedraaid. Ik geef dit niet meer uit handen! Dit werk geeft het me ontzettend veel voldoening en dat voelt fantastisch!

                                                                                                                                                                                        Lees verder op: Toekomstplannen