Met de psycholoog bespreek ik de week daarna wat er gebeurd is. Ik ben geschrokken van wat mijn vriend gezegd heeft en voel me erg schuldig over het feit dat het niet alleen míjn leven op zijn kop zet, maar ook dat van hem. Ik hou van hem, gigantisch veel, maar wil geen blok aan zijn been zijn. Geen vriendin met een beperking. Hij kan veel beter krijgen! Ik bespreek mijn gedachte om onze relatie te beëindigen.

'Waarom?', vraagt de psycholoog. 'Omdat hij beter verdient.', zeg ik. 'Iemand die vrolijk is en leuke dingen kan doen met hem, die mee kan naar festivals en discotheken. Die ook gewoon kan werken, waardoor er maandelijks geld overblijft om leuke dingen te doen en luxe op vakantie te gaan. En waardoor je elkaar 's avonds tenminste wat te vertellen hebt.'

De psych adviseert me om geen overhaaste beslissingen te nemen. 'Je zit middenin een rouwproces. Je neemt afscheid van wie je was, iemand die je je hele leven al kent, en tegelijkertijd moet je ook een nieuw iemand weer helemaal ontdekken. De zoektocht naar wie je bent geworden begint pas net en daar kan je zijn steun hard bij gebruiken!' Ik besef dat ze gelijk heeft. 'Misschien kan hij de volgende keer meekomen, dan praten we er met z'n drieën over. Hij zal hier toch ook zijn mening over hebben?', zegt ze. Ik beloof dat ik het hem zal vragen, maar ik weet nu al dat hij hier niet op zit te wachten...

's Avonds vraagt Stefan hoe het revalideren gegaan is. Ik vertel over het rouwproces, want dat heeft me behoorlijk geraakt. Het is exact hoe het voelt. 'Ik mis een heel groot stuk van mezelf, voel me leeg en slap. Ik weet niet meer wie ik ben en hoe mijn toekomst eruit kan gaan zien. Het is helemaal blanco en dat maakt me bang, héél bang. Ik wil keihard zoeken naar mezelf, maar heb er geen energie voor. Hoe komt dit ooit goed? Zo wil ik niet oud worden! Stel je voor dat ik nog 50 jaar leef... Op deze manier hoeft dat echt niet voor mij...' Mijn vriend kijkt me onderzoekend aan en vraagt wat ik daarmee bedoel. 'Nee, ik heb geen suïcidale neigingen, ik hou van het leven, maar zie het gewoon even niet voor me...' Ik besluit om gelijk maar volledig open kaart te spelen: 'En wat moet jij nou met een vriendin zo als ik? Je kan veel beter krijgen! Ik neem het je niet kwalijk als je bij me weg wil. Weet je, misschien is het maar beter als we....' Stefan onderbreekt me abrupt.  'Heb ik hier misschien ook nog iets over te zeggen? Ik heb voor jóu gekozen en deze hele klotesituatie verandert niks aan wie jij bent! Ja, het is een uitdaging, voor ons allebei, maar we gaan ons hier sámen doorheen slaan! Ik hou van jou! En nu wil ik hier niks meer over horen!'

Pff, dat had ik op dit moment even keihard nodig. En misschien heeft hij wel gelijk ook...

Lees verder op: Fysiotherapie