Eind juni 2014. Een paar weken later krijg ik zoals verwacht, een oproep voor de arbeidsdeskundige. Deze gaat alle gegevens die verkregen zijn van de keuringsarts invoeren in een computerprogramma. In dit programma zijn meer dan 30.000 arbeidsfuncties opgeslagen met daarbij de competenties die je daarvoor nodig hebt. Zo bepaalt de computer welke functies je wel en niet uit kan voeren met de beperkingen die er nu zijn in je leven. Toch wel weer iets om me gigantisch nerveus over te voelen, want ook hier heb ik veel vervelende verhalen over gehoord...

Stefan heeft weer vrij genomen van zijn werk om met me mee te gaan. We nemen plaats in dezelfde wachtruimte als een paar weken geleden. Een vriendelijke mevrouw opent de deur en roept mijn naam. We lopen achter haar aan en nemen plaats aan een tafel in een piepklein kamertje. Er staat alleen een computer op.

Ongemerkt zucht ik diep wanneer ik ga zitten. 'Ben je nerveus?' ,vraagt ze. 'Ja...' ,zeg ik. 'Ik heb het gevoel dat het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt...' Ze lacht. 'Dat is nergens voor nodig hoor, want er komt niks uit de computer voor je.' Ik frons mijn wenkbrauwen en speel in gedachten nog een paar keer deze laatste zin af, niet wetende of ik het nou wel of niet goed begrijp. 'Maar we gaan vandaag toch kijken wat ik wél kan?' ,vraag ik verbaasd. 'Jazeker, dat heb ik zojuist al even gedaan, maar er komt niks uit. Ik heb al je gegevens ingevuld en het resultaat is nul.' ,zegt ze terwijl ze me blij aankijkt. Ik kijk verbijsterd terug en voel boosheid opkomen. 'Dat kan niet! Dertigduizend functies en ik kan er geen één? Onmogelijk! Ik was zo onwijs benieuwd of de computer dingen voor me zou bedenken waar ik zelf nog niet opgekomen was! Dit kán niet!'

Nu is het de arbeidsdeskundige die een tikkeltje verbaasd en onderzoekend kijkt. 'Je mag hier best blij mee zijn hoor.', zegt ze vriendelijk. 'Blij? Ik ben helemaal niet blij!' ,zeg ik en kan mijn tranen maar moeilijk bedwingen. 'Ik wil gewoon werken! Ik ben 33 jaar en ik zit thuis alsof ik een bejaarde ben! Hoe kan ik hier nou blij mee zijn? Het maakt me niet uit wat ik moet doen, ik wil gewoon werken!'

'Weet je,' zegt ze lachend, 'gaan jullie lekker naar huis en laat het even bezinken. Je zult zien dat het echt ook voordelen heeft! Je krijgt nu tenminste alle tijd om rustig te herstellen, dat geluk heeft niet iedereen helaas. En herstellen is toch het belangrijkste? Werken kan daarna ook nog wel! Je mag tenslotte nog lang niet met pensioen!' 

Ik kijk haar aan en voel mezelf rustiger worden. Ze slaat de spijker op zijn kop met haar lieve woorden... Heb ik hierin dan werkelijk geluk? Misschien wel... Een geluk bij een ongeluk... Ik geef haar een hand, maar zou haar het liefste een hele dikke knuffel geven, want ik schaam me kapot voor al mijn vooroordelen over de arts, de arbeidsdeskundige en mijn angsten over het UWV. Ze waren allemaal ongegrond. Ik ben gehoord en begrepen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor! Wel moet ik wennen aan het 'afgekeurd zijn'. Dat was het laatste wat ik wilde, maar nadat ik er even over nagedacht heb zie ik ook in dat het inderdaad als groot voordeel heeft dat ik me volledig kan richten op mezelf en mijn herstel. Helaas geldt dit niet voor iedereen in dezelfde soort situaties. Je bent en blijft ten alle tijden afhankelijk van het oordeel van een onbekende arts...

Lees verder op: Einde revalidatie