De drie dagen tot donderdag zijn een mix van euforie, onzekerheid, blijdschap en angst. Ik bereid me tot in de puntjes voor. Ik ben langzaam gewend aan het idee van een crowdfunding. Zo gek is dat nog helemaal niet. Waarom is het tof als iemand anders het doet en zou ik het niet mogen doen? Ben ik het dan niet waard? Ik vind het altijd erg gaaf om te zien als iemand zijn droom najaagt en dat heel veel mensen diegene dat gunnen door een klein bedrag over te maken. Zelf draag ik op die manier ook wel eens een steentje bij. Het voelt fijn om onvoorwaardelijk iets aan iemand te geven, dus waarom zal ik het niet een keer voor mezelf doen? En het feit dat ik ook nog jarig ben, maakt het iets makkelijker. Dit is een drempel die ik móet nemen. Wat er binnenkomt is meegenomen en de rest leen ik. Dus hup, alle schaamte voorbij! Ik zorg ervoor dat ik vóór het videogesprek ook mijn tekst voor de crowdfunding klaar heb staan. Ik beschrijf hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen en leg uit wat ze bij de kliniek in Amerika doen. 'Ik heb één wens voor mijn verjaardag en dat is een bijdrage aan deze behandeling.' Alles staat klaar, met één druk op de knop staat het online. Maar eerst groen licht krijgen...

Stefan en mijn zus zijn allebei aanwezig bij het videogesprek. Twee horen meer dan één, dus neem ik hoe dan ook het zekere voor het onzekere en zorg voor een derde persoon. En stiekem vind ik het fijn om blijdschap of teleurstelling, want ook daar hou ik rekening mee, ook met mijn zus te kunnen delen. Ruim op tijd zitten we klaar. Is dit wel de juiste tijd? Hebben we geen foutje gemaakt met het tijdsverschil? Ineens maakt de laptop een geluidje. Mijn hart slaat een slag over. Dit is het uur van de waarheid... Een vrolijke jonge vrouw verschijnt op mijn scherm. Ze stelt zich voor en vertelt kort over zichzelf. Ze vraagt wie ik bij me heb zitten, dus ik stel mijn zus en Stefan aan haar voor. De spanning zakt een beetje. Ze stelt me een paar vragen waar ik redelijk makkelijk antwoord op kan geven en omdat ze ook mijn aanvraagformulier al doorgenomen heeft, komt ze al snel tot de conclusie dat ik een geschikte kandidaat ben. 'Echt?' Ik kan mijn oren bijna niet geloven. 'Ja, jouw klachtenpatroon is precies waar onze behandeling voor bedoeld is. Je bent de perfecte kandidaat!' Ik kan even niks uitbrengen en voordat ik in tranen uitbarst vraagt ze snel of ik nog vragen heb. Ik pak mijn lijstje erbij en vraag wat ik wil weten. Daarna nemen we afscheid en word ik doorverbonden met iemand van de planning om een mogelijke startdatum te prikken. Ook al zo'n lieve vrouw. Het voelt nu al als een warm bad. Er blijkt al snel een plekje vrij te zijn, op vier februari, en anders wordt het pas ergens in april. Vier februari is de verjaardag van mijn oma die al heel lang geleden overleden is. Mijn oma is de afgelopen tijd al vaker ter sprake gekomen. Bij één van de te vage behandelingen die ik gedaan heb, beschreef de behandelaar een mooie oude dame met spierwit haar die bij me was en mij beschermt. Mijn oma... Dus het voelt alsof het zo heeft moeten zijn. Misschien zullen veel mensen het als toeval bestempelen, maar mooier kan het gewoon niet in mijn ogen! Daarbij is geduld hebben niet mijn allersterkste kant, dus de keus is snel gemaakt. Betekent dat ik vijf weken de tijd heb om alles rond te krijgen... We beëindigen het gesprek en vliegen elkaar met z'n drieën om de hals. Wat een kans! 

Ik gebruik de adrenaline in mijn lijf om vrijwel zonder aarzeling met één druk op de knop mijn hulpvraag online te knallen. Direct deel ik mijn actie op Facebook en ook Stefan en mijn zus delen het bericht. Snel leg ik mijn telefoon weg, want het maakt me gigantisch onzeker. 'Wat zullen mensen van me denken? Komt mijn verhaal wel goed over?' Het voelt als bedelen... 'Zal ik het er snel weer vanaf halen?' Maar al snel komen de eerste positieve reacties en bedragen binnen. Mijn bericht wordt ook door anderen gedeeld en het bereikt meer en meer mensen. Familie, vrienden en kennissen storten massaal een bijdrage. Maar ook steeds meer onbekenden maken wat over. Het is hartverwarmend! Binnen een paar dagen heb ik al meer dan de helft van mijn streefbedrag bij elkaar. Echt te bizar voor woorden. Maar daarna wordt de aandacht voor mijn bericht wat minder.

Eén van de dames die al voor haar behandeling in Utah geweest is en waar ik ondertussen contact mee heb, spoort me aan om mijn bericht te blijven delen. 'Kom op, voor gevoelens van schaamte is nu even geen plek!', roept ze over Whatsapp naar me. 'Je móet je actie blijven delen, anders stort er niemand meer wat. Hup!!' Wanhopig denk ik na over een verhaaltje waar ik de link naar mijn doneeractie weer bij kan plakken. Wat is dit heftig! Ik voel me echt een schooier... Dit is zó niks voor mij! Maar het blijven delen heeft effect. Er komen weer donaties binnen. Van mensen van wie ik het verwacht had, maar ook van mensen die ik al zeven jaar of langer niet meer heb gesproken. Echt heel bijzonder. Maar het zorgt ook voor confronterende momenten. Het voelt namelijk heel vreemd als mensen die gevoelsmatig erg dichtbij staan gewoon recht in je gezicht zeggen dat ze hier geen donatie voor willen geven. Jarig of niet... Dat is even slikken en doet op dat moment erg veel pijn, al besef ik me natuurlijk al te goed dat ik niemand kan en mag dwingen en dat iedereen vrij is om hierin zijn of haar eigen keuze te maken. Maar het voelt raar, omdat ik andersom mijn laatste stuiver nog gegeven zou hebben. Zo word ik deze vijf weken lekker heen en weer geslingerd in gevoelens en emoties...

Gelukkig kan ik mijn aandacht een beetje verzetten doordat ik alles zoveel mogelijk zelf probeer te regelen. Mijn hoofd heeft het daar zwaar mee, maar ik kan op dit moment de afleiding goed gebruiken. Ik zoek vliegtickets en vraag een Esta aan. Ik speur internet af naar een geschikte Airbnb en maak een top 5 lijstje met mogelijke verblijfplaatsen. Stefan doet dat ook en gelukkig hebben we beide hetzelfde huis op nummer één. Ook kan ik het niet laten om te kijken wat er in Utah allemaal te doen is. Want stel dat ik direct verschil merk, dan hebben we na de behandeling nog een kleine week om leuke dingen te doen. Daar moeten we dan op dat moment niet meer teveel naar hoeven zoeken.

De vijf weken vliegen voorbij en tegen de tijd dat we vertrekken, heb ik het overgrote deel van mijn streefbedrag gedoneerd gekregen. Met een beetje geluk heb ik geen extra behandeldagen nodig en redden we het hiervan! Ik voel me gezegend met en zo onwijs gesteund door alle lieve mensen om ons heen. Deze crowdfunding heeft me als mens écht veranderd...

Lees verder op: Cognitive FX