Januari 2012. Dolenthousiast kom ik thuis! Ik heb net een héél leuk gesprek gehad voor een nieuwe baan. Werken op een woonvoorziening voor jongeren met een licht verstandelijke beperking en ernstige gedragsproblemen. Een behoorlijk pittige doelgroep waar ik in mijn gesprek voor gewaarschuwd ben, maar ik zie het helemaal zitten! Ik zit in het laatste jaar van mijn opleiding SPW4, maar mag toch al beginnen met deze baan en ondertussen mijn opleiding afmaken. Ik begin met een leerlingensalaris en zodra ik mijn diploma heb, komt daar een bedrag bij. Het maakt me niet uit. Ik ben binnen en heb zoveel zin om te starten! Omdat de groep waar ik op kom te staan pas over een paar maanden opgestart wordt, kom ik eerst in de invalpool. Prima, want zo kan ik vast wennen aan de manier van werken en alle protocollen die hier gelden.

Heerlijk om zo thuis te komen! Mijn leven zit eindelijk weer in een positieve flow. Nadat ik vorig jaar een 'onenigheidje' hebt gehad met de belastingdienst, daardoor mijn superleuke huurhuisje midden in het bos op heb moeten zeggen en noodgedwongen weer bij mijn ouders in moest trekken om mijn schuld te kunnen aflossen, begint het er nu weer op te lijken! Mijn schuld is afbetaald en met deze baan verdien ik net genoeg om weer op mezelf te kunnen gaan wonen. Iets wat je natuurlijk graag wilt als je begin 30 bent...

Mei 2012. Ik heb ondertussen weer een eigen huisje en de baan waarvoor ik ben aangenomen staat op het punt om echt van start te gaan.

Voor ons team is een kennismakingsdag georganiseerd. Bij deze doelgroep is niets belangrijker dan dat je als begeleiders vanaf de eerste minuut allemaal met de neus dezelfde kant op staat. Ook is dit een mooi moment om de jongeren te bespreken die op onze groep komen wonen.

Het team bestaat uit een gezellige groep meiden van mijn leeftijd, die bijna allemaal nieuw aangenomen zijn. Geen mannen in het team, die blijken niet te vinden. Wanneer we de jongeren bespreken die allemaal nieuw op de instelling komen wonen, komt er één kenmerk wel heel vaak naar voren. Moeite met vrouwelijk gezag... Ik kan mijn oren bijna niet geloven en kijk de tafel rond. Het is overduidelijk dat hier een risico genomen wordt. Als team spreken wij hier direct onze zorgen over uit. Waarom wordt het bestaande personeel, waar aardig wat mannen bij zijn, niet gemixt met het nieuwe personeel? Een simpele en verstandige oplossing bij het opstarten van nieuwe groepen bewoners, maar het oude clubje personeel blijkt te hebben geëist dat ze als team bij elkaar blijven. En die eis is nog ingewilligd ook. Ongelooflijk! Vol ongeloof kijken we elkaar aan. We zullen er het beste van moeten maken samen.

Ook zijn er wat betreft de opstart van een nieuwe woongroep essentiële zaken nog niet geregeld. Zaken, waardoor je niet vanaf dag één neer kunt zetten wat je neer móet zetten. Deze groep is nog lang niet klaar om van start te gaan, maar helaas voor ons hebben wij daar geen invloed op.... 

Met de kennis die ik nu heb, had ik op dat moment op moeten staan en weg moeten lopen. Maar ik heb alle alarmbellen die in mijn lijf afgingen genegeerd. Ik had de baan die ik zó graag wilde en had daar blijkbaar alles voor over...

Lees verder op: Chaos op de werkvloer