Ondertussen is het eind 2018. Ik zit al bijna 6,5 jaar volledig afgekeurd thuis. Sinds een paar weken durf ik met gepaste trots te zeggen dat ik mijn situatie voor 99% accepteer. Mezelf kennende zal het nooit 100% worden. Ik weet immers hoe het geweest is en zal er altijd van blijven balen dat dat me afgenomen is. En mocht er ooit iets op mijn pad komen wat veelbelovend klinkt en totaal anders is dan al het andere wat ik tot nu toe geprobeerd heb, dan weet ik zeker dat ik alsnog ga voor de kans om te herstellen. Maar ik kijk vooruit, maak toekomstplannen en kan weer genieten van de dingen die ik zo af en toe doe. 

Ik haal veel voldoening uit het contact met lotgenoten. Met het delen van mijn ervaringen hoop ik anderen te kunnen helpen en steun te kunnen bieden in moeilijke tijden. We gaan allemaal door dezelfde processen heen en inzichten van anderen kunnen daarbij een grote steun zijn.

Op een dag deelt iemand in de Facebook groep voor whiplashpatiënten een verhaal wat op LinkedIn geplaatst is. Het gaat over een therapie in Amerika voor mensen met licht traumatisch hersenletsel. Dat ene procentje wat de situatie nog niet geaccepteerd heeft, zorgt ervoor dat ik nieuwsgierig begin te lezen. Het verhaal is herkenbaar. Heel herkenbaar. De klachten die omschreven worden door de Nederlandse dame die daar geweest is komen exact overeen met die van mij. Ze vertelt over de behandeling. Het duurt vijf dagen. Eerst wordt er een scan gemaakt. Een functionele MRI scan. Hierbij maak je tijdens de MRI scan die van je brein gemaakt wordt een aantal testjes. Op die manier kunnen ze in het brein ontdekken welke hersengebieden goed werken en welke minder goed. Is het hersengebied overactief, dan stroomt er teveel bloed naartoe en is het hersengebied passiever dan het hoort te zijn, dan stroomt er te weinig bloed heen. Beide zorgt voor klachten. Na dit te hebben uitgezocht ga je vijf dagen lang op allerlei manieren je brein stimuleren. Je wordt maximaal uitgedaagd met sport en geheugenspelletjes. Massages om de doorbloeding op gang te helpen, ontspanningsoefeningen en activiteiten wisselen elkaar dagelijks precies op het juiste moment af. Aan het einde van de week volgt dezelfde scan om te kijken of alle gebieden weer aan staan. Ruim 70% van de mensen die deze behandeling tot nu toe ondergaan heeft, komt er beter uit. Ongeveer 50% van hen merkt direct resultaat, de andere helft merkt de veranderingen in de daarop volgende maanden. Want de behandeling is een kickstart naar herstel, maar thuis moet je nog een flinke tijd aan de slag met oefeningen om je brein te blijven stimuleren. De dame van het artikel kwam zo goed als herboren terug. 

De tranen stromen ondertussen over mijn wangen. Mijn innerlijke stem schreeuwt het uit! 'DIT IS HET!!! ZIJ HELPEN JE ER DOORHEEN! DIT IS JE KANS!' Het lijkt er inderdaad op dat je hier juist niet moet luisteren naar je lichaam, maar dat je vijf dagen lang je hersens blijft prikkelen om de taken weer op de goede manier uit te voeren. Snel zoek ik de website van Cognitive FX in Utah op (www.cognitivefxusa.com) en probeer ik met mijn betraande ogen iets van de teksten te lezen. Je kan een gratis online consult aanvragen. Straks maar even met Stefan overleggen, maar stiekem weet ik al dat er wat mij betreft geen weg meer terug is.  

Wanneer Stefan thuiskomt, heb ik ondertussen nog wat verder gegoogled en heb ik nog een verhaal gevonden van een Amsterdamse dame die bij dezelfde kliniek was, met hetzelfde resultaat. 'Steef, ik wil dit doen. Linksom of rechtsom, ik ga hierheen.' Ruimte voor bezwaar is er eigenlijk niet. 'De behandeling wordt niet vergoed door de zorgverzekering, dus we moeten op één of andere manier aan 12.000 tot 14.000 euro zien te komen. Dat is voor de totale reis, inclusief vliegtickets en verblijf in een Airbnb.' We hebben het niet liggen dus ik zal het moeten lenen. Of....? Nee, dat gaat me te ver. Een crowdfunding is écht een heel eind buiten mijn comfort zone... Hulp vragen vind ik al moeilijk, laat staan geld! Maar goed, dat is voor latere zorg. Eerst maar eens dat consult aanvragen en afwachten of ze me überhaupt denken te kunnen helpen. Stefan is het hiermee eens. 'Als ze denken je te kunnen helpen, dan gaat dat geld er komen. Deze kans mag je niet voorbij laten gaan!', zegt hij. Voor de zoveelste keer vandaag sta ik te huilen...

Nog voor het avondeten stuur ik het ingevulde formulier via de mail naar Amerika. Het is vlak voor kerst en ik ben op eerste kerstdag jarig. Ik zet erbij dat ik me geen groter verjaardagskado kan wensen dan groen licht te krijgen om naar Utah af te reizen. Vanwege het tijdsverschil krijg ik nog diezelfde avond een mailtje terug.

I can squeeze you in this coming Thursday, December 20, at 9:30am Mountain Standard Time.  I believe this would be 5:30pm your time.  Would this work for you? Our appointments do fill up quickly, so if you could please email me back to let me know, that would be great!

Looking forward to hearing back from you.

Happy Holidays & Happy Early Birthday!

OMG, dit is onbeschrijfelijk. Ze proppen me er eventjes tussen! Is er toevallig een plekje vrij of is dat omdat ik bijna jarig ben? Ik weet het niet en het maakt me ook eigenlijk helemaal niet uit. Donderdag hoor ik of er weer hoop voor de toekomst is! Weer zijn er die tranen... 'Kom op Martine!', zeg ik tegen mezelf, 'tijd om emotioneel en zenuwachtig te zijn is er zowat niet! Donderdag is al over drie dagen!' Ik wil me zo goed mogelijk voorbereiden. Mijn Engels is niet al te best, dus alle vragen die ik heb wil ik van te voren vertalen. Ook al mijn klachten wil ik duidelijk in het Engels op een briefje hebben staan. Ik wil iemand bij het gesprek hebben die aantekeningen maakt en die me kan helpen met mijn Engels als ik dicht sla of alleen maar aan het janken ben. Het is een rollercoaster. Nu al!

Lees verder op: Rollercoaster