14 augustus 2014. Mijn eerste afspraak is bij de ergotherapeut. We hebben het over hoe moe ik me voel en dat het me maar niet lukt om meer energie te krijgen. Dat ik elke beweging binnen mijn gezichtsveld opmerk en dat geluiden keihard binnenkomen. Dat elk onverwacht geluid of  elke verkeerde beweging me in één klap helemaal leeg kan trekken. Ja, ik ga best vaak over mijn grenzen heen, want anders kan ik helemaal niks! Ik wil dit niet! Ik vertel hoe erg het me frustreert en hoeveel verdriet het me doet, hoe mijn leven eruit zag vóór het ongeluk en dat ik alles op alles wil zetten om mijn oude leven terug te krijgen. Dat het me niet uitmaakt wat ik ervoor moet doen of door welke pijngrens ik heen moet. Ik ben ertoe bereid!

 

De ergotherapeut legt uit dat over mijn grenzen gaan vanaf nu geen optie meer is. We gaan juist binnen mijn grenzen blijven. Ik kijk haar ongeloofwaardig aan. Ik weet ondertussen wel een klein beetje waar mijn grens ligt en het zint me totaal niet dat ik daar niet voorbij mag. Dat kán toch gewoon niet? Het past ook helemaal niet bij mij! Ze legt uit:

 

'Zie het als een batterij. Je staat diep in het rood. Wanneer je de batterij op gaat laden en je gaat hem weer volop gebruiken als hij net één streepje in het groen staat, zal hij gelijk weer het rood inschieten. Je moet zorgen dat hij zó ver in het groen staat, dat wanneer jij klaar bent met je activiteiten, dat hij nog net niet in het rood staat. Dan weer verder opladen voor de volgende dag...'

 

Maar, ik probeer al zó lang om een beetje op te laden. En ik doe echt al héél rustig aan! Sommige dingen moeten nou eenmaal gedaan worden...

'Is dat zo? Is er werkelijk geen andere oplossing te bedenken? Wat is belangrijker: dat de huiskamer a la minute gestofzuigd wordt of jouw gezondheid? Wat je allemaal wilt of voor je gevoel moet doen heeft er nu helaas even niks mee te maken. Je lichaam geeft duidelijk aan dat het teveel is. Ga daar eens naar luisteren! Minder of zelfs niks doen voor langere tijd helpt écht om weer een beetje energie op te bouwen. Je moet leren om naar je lichaam te luisteren.'

 

We hebben het over de signalen die mijn lichaam me geeft wanneer het teveel is. Ik blijk er maar weinig te kunnen benoemen. Ik hoor of voel ze blijkbaar niet... Wat is het eerste signaal dat ik opmerk? De druk die ontstaat binnenin mijn hoofd? Nee, de tintelingen bovenop mijn hoofd merk ik eerder volgens mij. 'Leer luisteren naar het fluisteren van je lichaam, dan hoeft het niet te schreeuwen...'

 

Ik krijg huiswerk mee. Moet op onderzoek uit naar het eerste fluistersignaal dat ik krijg van mijn lijf. Ook moet ik van alles wat ik doe opschrijven hoeveel energie het me kost per half uur. Ik mag het 1, 2 of 3 punten geven. 1 voor weinig energie, 3 voor veel.

 

In de daarop volgende dagen maak ik de lijst met bezigheden en bijbehorende punten. Ik vul hem eerlijk in en merk al snel dat bijna alles mij erg veel energie kost. Benieuwd wat dit voor gevolgen gaat hebben...

 

Douchen 2

Afstoffen 2

Haren föhnen 2

Fietsen 3

Bellen 3

Visite 3

Tv kijken 3

Boodschap doen 3

Radio luisteren 3

Niet alleen thuis zijn 1

Stofzuigen 3

Eten (alleen) 1

Eten (samen) 2

Eten koken 3

Autorijden 3

Lezen 3

Social Media 3

Wandelen 2

Revalidatie 3

 

Wanneer ik weer bij de ergotherapeut ben, bespreken we mijn lijst.

'Zo,' zegt de ergotherapeut, 'dan heb je vanaf nu de komende drie weken 26 punten per dag om te besteden. Voor een half uur rust mag je er één punt bij optellen. Maar dan moet het wel échte rust zijn. Niet piekeren, geen frustratie, echt even nergens mee bezig zijn. Plan je activiteiten goed vooruit en ga niet over die 26 punten heen!'

 

Pff... Ik schrik ervan. het besef dat 26 punten per dag een goede planning vereist is er direct. Maar ik heb mezelf beloofd ervoor te gaan, dus kom maar op! Dit moet te doen zijn!

 

Waar ik in eerste instantie het probleem niet direct zag, bleek het later toch een behoorlijke uitdaging te worden! Een gewone doorsnee dag van een gezond iemand gaat al snel richting de 80 punten. Die 26 punten zijn dus zo op! Douchen, haren föhnen en ontbijten, even mijn mail en social media checken. Hopla, dat waren alweer 9 punten. En dan ben ik nog niet eens halverwege de ochtend...

Tijd voor wat rust. Als ik dat anderhalf uur volhoud, heb ik er toch weer drie puntjes bij! Ching ching! Ik ga op de bank liggen, leg mijn telefoon weg en probeer te ontspannen. Lichamelijk ontspannen én geestelijk ontspannen. Het huis is stil en mijn gedachtes gaan al snel met me aan de haal.

 

'Ik háát het om toe te geven aan mijn klachten!'

'Dit is niks voor mij!'

'Waarom overkomt mij dit?'

'Deze aanpak past helemaal niet bij mij!'

'Ik wil me uit deze situatie vechten, niet me erbij neer moeten leggen!'

'Wat moet ik nou de rest van mijn leven?'

 

Mijn voeten en mijn handen zijn helemaal verkrampt. Ik ben zó boos! Boos op de situatie, boos op mijn ex-werkgever, boos op mijn lijf en boos op dit héle f*cking kloteleven! Ongemerkt loop ik ondertussen agressief te ijsberen door de kamer. Het liefst zou ik het hele huis kort en klein slaan! Ik wil die woede kwijt! 'Maar zo'n inspanning past nóóit binnen mijn 26 schaarse schijtpunten.', denk ik sarcastisch...

 

Ik schop uit frustratie tegen de onderste rand van de bank. Damn...! Mijn grote teen is hier op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Overstuur ga ik weer zitten. Er is een uur voorbij, maar tot rust komen is nou niet echt gelukt... Geen extra puntjes dus. Ik pak mijn telefoon en ga een spelletje doen. Even mijn verstand op nul...

 

Weer een uurtje verder. Ondertussen dus eigenlijk al 15 punten verbruikt, mijn frustratie-uur maar buiten wegen gelaten. Het is lunchtijd. Puntje erbij... Nog 10 punten over voor vandaag... Ik moet straks eten koken en 's avonds kijken we altijd wel een paar uurtjes tv. Van 20.00 uur tot 22.00 uur zou dat al 12 punten zijn, plus 3 voor het koken, 2 voor het samen eten en een paar omdat mijn vriend thuis is en dat mij ook extra energie kost. Geen goede planning dus. Of 26 punten is gewoon écht te weinig! Vanavond na het eten dan maar gelijk naar boven, in een stille slaapkamer wachten tot het tijd is om naar bed te gaan. Ik voel de frustratie alweer opkomen...

 

De telefoon gaat. Het is mijn moeder... Ze weet hoe zwaar het me valt en belt regelmatig even om te vragen hoe het gaat. Ik zeg meteen hoorbaar geïrriteerd dat bellen vandaag niet binnen mijn punten past. Ze hoort mijn frustratie. Ik vertel haar over de ochtend en dat ik het niet trek om zoveel tijd te hebben om na te denken. Dat ik wél lichamelijk kan ontspannen, maar dat het dan een chaos in mijn hoofd wordt. Ik heb alleen rust in mijn hoofd, als ik afleiding zoek in een activiteit. Hoe ik het ooit voor elkaar ga krijgen om volledige rust te pakken, is me een raadsel...

Al snel zijn we drie kwartier verder. Shit... 4 punten verbruikt, terwijl ik die echt niet over had. Om de schade een klein beetje te beperken moet mijn vriend Stefan straks zelf maar koken als hij rond zes uur thuis komt van zijn werk. Gelukkig vindt hij dit geen probleem en wil ook hij er alles aan doen om deze revalidatieperiode tot een goed einde te brengen, om daarna ons leuke leven samen weer op te kunnen pakken.

 

De drie weken dat ik me aan de 26 punten moet houden, zijn verschrikkelijk. Ik ben redelijk impulsief aangelegd en alles vooraf plannen is niet mijn sterkste kant. Het maakt me verdrietig en bij vlagen depressief. Het lukt me bijna nooit om niet boven de 26 punten te komen, terwijl ik daar écht mijn best wel voor doe en mijn frustraties worden alleen maar erger!

 

Na deze drie weken krijg ik er van de ergotherapeut twee punten bij. Twee hele punten... 'Bedenk goed wat je met die twee extra punten doet.', zegt ze. Het klinkt als een afgezaagde reclameslogan voor een spaaractie... Die twee punten (en meer) heb ik de afgelopen weken ook al bijna dagelijks gebruikt, dus erg veel zal er niet veranderen... Teleurgesteld ga ik met mijn nieuwe opdracht naar huis, wetende dat de komende weken er niet veel anders uit gaan zien dan de weken hiervoor.

Een paar weken later krijg ik er nóg twee punten bij. Jeuj.... Ik heb nog steeds grote moeite met het plannen van mijn dagen. Het spontane is er volledig vanaf en dat breekt me op. Ik merk dat ik de teugels steeds wat verder laat vieren om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Iets minder streng zijn hierin bevalt me beter. Al hou ik de adviezen van de ergotherapeut wel in mijn achterhoofd. Ik besef nu wel goed hoeveel energie alles kost en dat ik goed moet nadenken of een bepaalde activiteit dat wel waard is. En of het bijvoorbeeld wel in die week past. Ik heb er dus wel wat inzichten door gekregen en het lukt me iets beter om vooruit te kijken en vooraf rekening te houden met wat komen gaat...

 

Lees verder op: Psycholoog