Wanhoop, verdriet, woede en vooral onmacht. Het giert bij tijd en wijlen door mijn lijf! Van de revalidatiepsycholoog moet ik het toelaten. Niet meer vechten tegen mijn boosheid, mijn verdriet, mijn onmacht en mijn angst voor de toekomst. Ik durf het niet. Bang om te breken en nóóit meer te stoppen met janken... Maar ze vraagt me het toch eens te proberen. Niet tijdens een behandeling, maar gewoon thuis wanneer ik het op voel komen. Dan zal ik merken dat een huilbui helemaal niet zo lang duurt. Maximaal 90 seconden. En dat het ook best oplucht, dat het de spanning en de stress vermindert.

 

Thuis vertel ik aan mijn vriend welke opdracht ik gekregen heb. 'Daar kan je maar beter vast op voorbereid zijn', zeg ik. Want Stefan is niet zo emotioneel aangelegd en weet al helemaal niet goed hoe hij ermee om moet gaan. Samen schieten we in de lach... Gelukkig kunnen we nog om heel veel dingen lachen!

 

Stefan en ik kennen elkaar vanaf 2006 en de aantrekkingskracht tussen ons was al snel niet meer te houden. Maar een echte relatie werd het pas een paar jaar later. In het begin liep dat nog niet helemaal lekker en zijn we zelfs nog een tijdje uit elkaar geweest. Maar toen we elkaar na een jaar weer zagen, sloeg de vonk weer net zo hard over! Dat was eind 2011, negen maanden voor de vechtpartij op mijn werk...

In veel dingen zijn we tegenpolen van elkaar:

 

* Waar ik nog wel eens mijn emotionele ups en downs heb, is hij een stabiele basis.

 

* Ik kan staan stuiteren wanneer er iets leuks is gebeurd of ik ergens enthousiast over ben, terwijl hij iets 'leuk' of 'niet leuk' vindt. En tussen die reacties zit dan niet zo heel veel verschil...

 

* Waar ik alles zo goed mogelijk probeer te formuleren, is hij kaarsrecht door zee en kan hij soms behoorlijk lomp uit de hoek komen. Dat is iets waar we vroeger tijdens het uitgaan gigantisch veel lol om hebben gehad! Hij maakte dan, meestal per ongeluk, een lompe opmerking tegen zomaar iemand. Bekenden of onbekenden, hij zegt wat er in hem opkomt en is zich meestal van geen kwaad bewust. Ik zag dan de met stomheid geslagen gezichten die negen van de tien keer míj aankeken met een uitdrukking van 'WTF ?' en probeerde dat dan snel weer goed te praten, terwijl Stefan alweer een paar meter verderop stond alsof er niks gebeurd was. Vervolgens vroeg hij mij dan weer waarom ik met wildvreemde mensen bleef staan praten. Het zorgde vaak voor hilarische situaties! Je moet erbij geweest zijn denk ik...

 

*Waar hij de situatie gewoon accepteert zoals die is, kan ik daar grote moeite mee hebben en eigenwijs, koppig en volhardend zijn. Hij heeft het ook wel moeilijk gehad met deze situatie en natuurlijk ging hij er vanuit dat het allemaal wel weer goed zou komen. Maar hij ziet ook wat het met mij doet en hoe ik ermee worstel, want hij ziet me op mijn slechtste momenten. Momenten die ik voor de buitenwereld zo veel mogelijk verberg... Hij heeft geaccepteerd dat ik hier last van heb en misschien wel altijd hou en gaat door met zijn leven. Daar waar ik krampachtig vast blijf houden aan hoe het was...

 

*En waar ik enorme toekomstplannen kan maken, leeft hij gewoon met de dag.

 

Vandaag kwamen al deze tegenstrijdigheden samen. In het kader van mijn verdriet toelaten, stroomden al snel de tranen over mijn wangen en begon ik mijn ondertussen vaste riedeltje aan verdrietige bijkomstigheden weer eens op te noemen.

 

'Wie ben ik nou nog? Ik heb geen idee hoe ik hier doorheen moet komen... Ik kan dit niet... Ik wil weer kunnen paardrijden, snowboarden en sporten in de sportschool! Ik wil weer met mijn auto het hele land door kunnen rijden, ongeacht het tijdstip van de dag of het weer. Ik wil weer met vrienden af kunnen spreken of hele nachten kunnen uitgaan. Waarom doet mijn lichaam niet meer wat ik wil?' In gezonde toestand sta je er nooit bij stil hoe fijn het is dat je lichaam het gewoon maar even allemaal doet. Zware dingen tillen, het huishouden, even de trap op en af rennen omdat je boven wat vergeten bent, gesprekken volgen en daar ook nog inhoudelijk op kunnen reageren. Het is allemaal vanzelfsprekend. Totdat het niet meer lukt. Dan is het vertrouwen ineens compleet verdwenen...

 

Stefan hoort mijn klaagzang voor de zoveelste keer aan en tactisch als hij is, klapt hij er ineens uit: 'Weet je, je kan wel steeds zeggen hoe het niet meer is, maar ga eens kijken naar wat je nog wél kan. Laat het verleden gewoon los! We leven nú!'

Ik schrik ervan. 'Lekker makkelijk... 'Gewoon' even accepteren dat ik niks meer kan, dat mijn leven 180° is omgedraaid. Jij hebt makkelijk praten...'

'Ik weet niet hoor,' zegt hij, 'maar ook mijn leven wordt hierdoor gigantisch beïnvloed! En daar zal, als je op deze koppige manier doorgaat, niet zo snel verandering in komen. Je zult het moeten gaan accepteren!'

 

Achteraf gezien waren het wijze woorden, maar ik was er nog niet klaar voor. Ik besluit de discussie niet voort te zetten. Voel me niet gesteund, niet begrepen. Ergens weet ik dat hij gelijk heeft, maar kan er helemaal niks mee. Ik zit nou eenmaal anders in elkaar dan hij...

 

's Nachts, wanneer ik niet kan slapen, begin ik emotioneel aan een gedicht. Ik moet mijn frustratie van me afschrijven. Als ik me slecht voel en mijn emoties vliegen me aan, dan krijg ik de neiging om het van me af te schrijven. Meestal is dat dan in dichtvorm. Dus ook nu doe ik dat. Binnen een half uur heb ik een flink stuk frustratie op papier staan.

 

Hoe ga je om met ineens een ander leven?
In mijn hoofd zit het wel goed, maar mijn lichaam werkt me tegen.
De wereld om me heen gaat door, er is nog zoveel wat ik wil...
Ik worstel in mijn eentje en sta stil.

Leven met de dag en niet teveel verwachten.
Zo schijn je 'heel gemakkelijk' het leed iets te verzachten.
Een leven zonder plannen, zonder iets in het verschiet.
Maar ik wil graag vooruit kijken, alleen ik zie het niet...

Weken, maanden, jaren, de tijd wacht niet op mij.
De wereld draait wel door, maar het gaat aan me voorbij.
Iedereen is druk en ik zit langs de kant.
Een gevoel van machteloosheid neemt de overhand...

Ik voel soms jaloezie naar de mensen om me heen.
Ik kan er niets aan doen, dan ben ik boos op iedereen.
Ik zou zo graag meedoen, mis de gezelligheid.
Maar mijn leven is nu anders, zonder impulsiviteit.

 

Het raakt me steeds weer als ik het doorlees, maar tot een einde kom ik niet. Nog niet... Ik leg het weg, dat einde komt wel een andere keer... 

 

Lees verder op: Rouwproces