Facebook 21 augustus 2012:

Even de aarde van heel dichtbij bekeken vanmiddag... Paar daagjes in de relax-stand... Gelukkig trekt het allemaal weer weg ;-(

Het is einde van de middag en verdwaasd zit ik op de bijrijdersstoel van mijn auto. Mijn teamleider heeft me gedwongen me door een collega naar huis te laten brengen. Een scheurende pijn in mijn hoofd zorgt ervoor dat ik niet al te spraakzaam ben. Wanneer ik met mijn hand door mijn haren ga, blijft er tot mijn schrik een grote pluk van mijn lange haar aan mijn vingers hangen, terwijl de rest van mijn haar in een vlecht over mijn linkerschouder hangt. Het dringt niet echt tot me door. 

Thuis aangekomen bedank ik mijn collega en loop ik naar binnen. Wat een dag...

Mijn hond, een reusachtige Duitse Herder van 45 kilo, is blij dat ik er weer ben. Eerst Ferro maar even uitlaten, want hij is lang alleen geweest. Normaal ben ik om drie uur thuis na een vroege dienst, maar nu is het zeker al half vijf. In mijn eigen wereldje loop ik naar het grasveldje op de hoek, want zin om ver te lopen heb ik niet. Ik bel kort met mijn vriend op zijn werk aan de andere kant van het land. Ik vertel hem dat er een grote vechtpartij was, dat ik aangevallen ben door een cliënt die me bijna gewurgd heeft, aan mijn hoofd heeft opgetild en dat ik tijdens een worsteling om los te komen mijn evenwicht ben verloren en met het gewicht van die grote volwassen kerel op mijn rug heel hard met mijn hoofd tegen de grond geklapt ben. Uiteraard schrikt Stefan zich een hoedje, maar ik verzeker hem dat het allemaal wel meevalt. Hij komt vanavond naar me toe. Daarna bel ik mijn moeder. Gelukkig woont ze vlakbij... 'Nee, ik weet niet zeker of ik buiten westen geweest ben. Ik mis misschien wel een klein stukje van de film, het ging ook allemaal zó snel! Ik weet nog dat ik de grond raakte en het volgende moment stond mijn aanvaller, een man die op een andere groep woonde dan waar ik begeleider was, een meter of twintig verderop. Maar je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben direct bij de arts op het terrein van mijn werk geweest. Er was niks ernstigs, misschien een lichte hersenschudding. Ik hoefde niet naar het ziekenhuis. Paar daagjes rustig aan en dan ben ik er wel weer!'

Ik loop weer richting huis. Een langskomende fietser kijkt me geschrokken aan en vraagt of alles goed is. 'Prima.', zeg ik. Waar bemoeit ze zich mee? Ik woon in een dorp en elkaar groeten op straat is hier de normaalste zaak van de wereld, maar een wildvreemde zomaar vanuit het niets vragen hoe het gaat vind ik een beetje gek... Thuis zie ik in de spiegel tegenover de voordeur dat de rechterkant van mijn hoofd helemaal geschaafd is, dat mijn broek vies en gescheurd is, dat er allemaal zand in mijn haren zit en dat er op mijn voorhoofd een enorme bult is ontstaan. En hoe slecht ik me op dit moment ook voel, ik kan een grinnik niet onderdrukken. Nu pas snap ik de mevrouw op de fiets... Blij dat ik binnen ben pak ik een glas water en ga op de bank liggen. Ik fris mezelf straks wel even op, nu eerst een beetje bijkomen.

Een paar minuten later komt mijn moeder binnen. Ze is gelijk in de auto gesprongen en ze schrikt zichtbaar als ze me ziet. Blijkbaar is de adrenaline een beetje gezakt en is mijn lichaam uit de maximale overlevingsstand gekomen en toe gaan geven aan de gebeurtenis van deze middag. Mijn ogen kijken beide een andere kant op, ik praat traag en moet zoeken naar woorden. Mijn moeder is bezorgd. Ik vind het op dat moment onzin om nóg een dokter te raadplegen. Ik wil alleen maar liggen, in een stil huis, met de gordijnen dicht en met mijn hoofd onder een deken. We spreken af dat ik blijf liggen, dat mijn moeder vier keer per dag langskomt om Ferro uit te laten, om te kijken hoe het met me gaat en dan ook gelijk eten voor me meeneemt. Ik vind het allemaal wat overdreven, maar stem er toch maar mee in.

De daarop volgende dagen ga ik niet vooruit. Mijn hoofd doet pijn en mijn nek en rug zijn erg stijf. Ik kan geen licht of geluid verdragen. Mijn huisarts is ondertussen telefonisch op de hoogte gebracht. Rustig aan doen was ook nu het advies.

Op zaterdagochtend komt mijn moeder langs om Ferro uit te laten. Ik heb haar een sleutel gegeven zodat ze niet hoeft aan te bellen. Ze treft me aan onder de douche, zittend op mijn hurken. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen en ik sta op het punt om flauw te vallen. Mijn moeder helpt me voorzichtig onder de douche vandaan en ze belt in lichte paniek met de huisartsenpost. De mevrouw aan de andere kant van de lijn wil graag even met mij spreken. Ze stelt wat vragen en komt tot de conclusie dat ik prima klink. Rustig aandoen en het goed in de gaten houden. Mijn moeder wordt boos, of zeg maar gerust woest! Hoe kan iemand die mij niet kent en me zojuist voor het eerst gesproken heeft nou beslissen of ik wel of niet goed klink? Volgens mijn moeder klink ik helemáál niet goed, maar de mevrouw van de huisartsenpost heeft hier geen boodschap aan... We mogen niet komen...

Achteraf gezien had ik gelijk na het ongeluk naar het ziekenhuis moeten gaan. Had mijn werkgever me zelfs  naar het ziekenhuis moeten sturen. Om alles te laten checken en scans te laten maken van mijn hoofd en nek. Maar ja, dat is achteraf... Goed onthouden voor als ik, of een naaste, ooit weer eens in zo'n situatie terecht kom!

De week daarna gaat het nog niet beter. Mijn examens, die ik deze week zou hebben, heb ik afgezegd. Dat is nu echt onmogelijk... Mijn concentratie is weg, ik kan geen licht of geluid verdragen en de letters dansen voor mijn ogen als ik iets moet lezen. Ik heb een afspraak gemaakt met mijn huisarts omdat ik een deukje heb ontdekt in mijn schedel, waar omheen het ontzettend zeer doet! De huisarts staat ervan te kijken dat het nog steeds zo slecht gaat en hoort mijn klachten aan. Dit moet toch wel een behoorlijk zware hersenschudding zijn... Ik krijg een doorverwijzing naar de neuroloog en mag een scan van mijn schedel laten maken.

29 oktober 2012. De neuroloog zie ik ongeveer 2 maanden na het ongeval. In de tussentijd heb ik al van meerdere mensen gehoord dat mijn klachtenpakket behoorlijk lijkt op dat van een whiplashpatiënt. Na wat research ben ik het daar volledig mee eens. Ik heb op internet een lijst met zo'n 25 mogelijke whiplashklachten gevonden en ik kon ze op één na allemaal aanvinken. Met dit in mijn achterhoofd ben ik de kamer van de neuroloog ingelopen.

Ze begon met het aanhoren van mijn klachten. Daarna volgden er wat onderzoeken en toen ze er uiteindelijk niet zelf over begon, heb ik datgene gedaan waar de meeste artsen een bloedhekel aan hebben. Ik heb gevraagd of ik naast de zware hersenschudding niet ook een whiplash kon hebben. Gezegd dat meerdere mensen dat dachten, dat ik zelf op internet gezocht had en dat ik de hele waslijst met klachten één voor één aan kon vinken. Dit werd op zijn zachtst gezegd niet erg op prijs gesteld en zonder pardon van tafel geveegd. Dat kon niet, want ik had geen auto-ongeluk gehad. Op de scan was niks te zien... Met een doorverwijzing naar de revalidatiearts op zak, liep ik het ziekenhuis weer uit.

Een paar weken later bij de revalidatiearts was ik snel klaar. Ik moest, voordat ik in aanmerking kwam voor een revalidatietraject, eerst maar eens een tijdje met een psycholoog gaan praten. Natuurlijk, het zal allemaal wel tussen mijn oren zitten... Lichtelijk overdonderd heb ik hiermee ingestemd, want een andere keus had ik voor mijn gevoel niet echt...

Lees verder op: GGZ Psycholoog (in opleiding)