Een maand of zeven nadat ik terug ben van CFX beginnen mij ineens wat dingen op te vallen. Ik heb het gevoel alsof één oog en beetje scheef staat. Ook zie ik vaak een beetje dubbel en moet ik erg veel moeite doen om mijn beeld scherp te krijgen. Dat voelt niet altijd fijn, helemaal omdat ik steeds meer ga autorijden. Ik heb mijn ogen al eens uitgebreid door een optometrist bij de brillenwinkel laten onderzoeken, maar daar kwam niks uit. Ja, een bril met minimale afwijking in de glazen waar ik maar niet aan kan wennen en die nu dus ongebruikt in de kast ligt...

Veel lotgenoten gaan na CFX nog onder behandeling bij een Neuro-optometrist hier in Nederland, maar omdat ik al eens bij die normale optometrist was geweest en er bij CFX op visueel gebied geen afwijkingen leken te zijn, heb ik dit tot nu toe niet gedaan. Maar nu mijn ogen toch niet helemaal fijn voelen, besluit ik om een afspraak te maken voor een intake en onderzoek. Better safe than sorry... Een Neuro-optometrist is namelijk heel wat anders dan een gewone optometrist. Een optometrist kijkt of de ogen gezond zijn en schrijft, zo nodig, corrigerende brillenglazen, contactlenzen of andere optische hulpmiddelen voor. Een Neuro-optometrist gaat nog een flinke stap verder en onderzoekt ook het totale visueel functioneren, de samenwerking van de ogen met het brein.

Ik mail naar Rob Gevers van Oogbalans in Berlicum en vertel dat ik nog wat lichte klachten lijk te hebben. Stelt waarschijnlijk niks voor want bij CFX leek er op dit gebied niks mis, maar wil het toch voor de zekerheid even laten checken. Een paar weken later kan ik terecht.

De test is verhelderend en best wel apart. Soms zelfs hilarisch! Rob laat mij allerlei oefeningen doen en door verschillende brillen en voorzetglaasjes kijken. Wat meteen duidelijk is, is dat er toch wel een heleboel te verbeteren valt! Mijn ogen reageren soms zó traag of laten zo'n vertekend beeld zien, dat ik regelmatig van ellende in de lach schiet. Zo moet ik met een 3D bril op naar een plaatje met baby's kijken en vertellen hoeveel ik er zie. Een beetje verbaasd door de vraag begin ik met tellen. 1, 2, 3, 4, ...... Bij 14 zegt Rob dat ik wel mag stoppen. Het zijn er drie... Conclusie aan het einde van het doodvermoeiende onderzoek is dat onder andere mijn pupillen te traag reageren, mijn ogen scheef staan, ze niet goed samenwerken met elkaar, de aansturing van mijn oogspieren te langzaam gaat en dat de communicatie met mijn brein zeer traag verloopt en af en toe hapert. En dat kan bijvoorbeeld in het verkeer natuurlijk best wel lastig en gevaarlijk zijn... Ook op dit vlak is er dus nog wat werk aan de winkel.

Het plan is om met Syntonics aan de slag te gaan. Dat is lichttherapie wat het zenuwstelsel tot rust moet gaan brengen. Daarbij krijg ik allerlei oefeningen die mijn ogen en mijn brein moeten stimuleren om hun functie samen weer wat serieuzer te nemen.

Bij de eerstvolgende afspraak krijg ik voor het eerst de lichttherapie. Ik voel van alles in mijn hoofd en in mijn lijf. Enorme spierspanning, steken, tintelingen. Het voelt heel raar, maar er gebeurt wel iets! Daarna krijg ik te horen welke oefeningen ik dagelijks moet doen. 

Ik krijg een Syntonics lamp en oefeningen mee voor thuis. Dagelijks kijk ik met twee verschillende kleuren brilletjes een paar minuten in de lamp en doe ik trouw mijn oefeningen. De eerste week voel ik me aardig beroerd. Mijn klachten verergeren en ik ben misselijk. Ik was hier door verhalen van anderen op voorbereid, dus sla me er vol vertrouwen doorheen. Het gaat beter worden, dat weet ik! Gelukkig is de terugval niet al te groot en na een paar weken begin ik al een positief verschil te merken! Tijdens het lopen lukt het ineens weer om vooruit te kijken in plaats van altijd maar vlak voor mijn voeten op straat. Mijn beeld wordt rustiger en mijn energie gaat omhoog. Het kijken lijkt echt minder vermoeiend!

Elke twee weken krijg ik nieuwe oefeningen die steeds zwaarder worden en moet ik langer in de lamp kijken. De tussentijdse testen bij Rob laten zien wat ik zelf ook al voel. Het wordt steeds beter! Na een half jaar zit mijn traject erop. We doen een eindtest met veel dezelfde elementen als de eerste test waardoor ik goed kan vergelijken en ik zie de enorme verschillen. Dit voelt goed! Zouden dit de puntjes op de i geweest zijn?                                            

                                                                                                                                                                                      Lees verder op: Het WerkFit traject