Nadat ik eind 2014 losgelaten wordt door het revalidatiecentrum en door mijn niet-aantoonbare hersenletsel nergens meer terecht kan voor een vervolgtraject, ga ik niet bij de pakken neer zitten. Een stemmetje in mij schreeuwt al een hele poos dat ik ergens doorheen moet. Dat dit het niet is voor de rest van mijn leven. Dat kan gewoon niet! Onmogelijk dat ik voortaan in een stil huis op de bank naar de muur moet gaan zitten staren, omdat al het andere negen van de tien dagen teveel energie kost. Ik moet en zou iemand vinden die mee wil gaan in mijn onderbuikgevoel en die weet hoe ik hier doorheen kan breken.

Ik bespreek mijn gevoel met mijn huisarts en zeg hem dat ik graag een doorverwijzing wil naar een sportarts. 'Die zal toch wel weten hoe ik dit het beste aan kan pakken?' 'Ik betwijfel of je daar vindt wat je zoekt.', zegt hij. 'Dat maakt me niet uit.', zeg ik. 'Ik wil graag een sporttest om te kijken wat ik aankan en om te zien of mijn lichaam in staat is om tot het uiterste gedreven te worden. Ook ben ik benieuwd naar de na-reactie na zo'n test.' Een kleine huivering schiet door mijn lijf, want ik weet donders goed hoe ik me dan voel. Regelmatig lig ik, nadat ik weer eens heel eigenwijs over mijn grens ben gegaan, gerust één tot twee weken met zenuwpijn, knallende hoofdpijn en zonder enige vorm van energie op de bank. Daar geef ik altijd aan toe. 'Maar wat zou er gebeuren als ik daar niet aan toe zou geven? Ik heb het nog nooit gedurfd om dat echt goed uit te testen. De sportarts kan me daar vast in begeleiden.' Ik denk hardop en de huisarts kijkt me licht afkeurend aan. 'Oke,', zegt hij na eventjes nagedacht te hebben, 'je krijgt een doorverwijzing. Maar nogmaals, ik denk niet dat dit de juiste manier is. Je blijft maar vechten tegen een situatie die je moet gaan accepteren...' 'Ik wil dit gewoon proberen!', zeg ik resoluut en besluit verder mijn mond te houden totdat ik de doorverwijzing in mijn handen heb.

Bij de sportarts krijg ik dezelfde reactie als bij de huisarts. 'Bij licht traumatisch hersenletsel is er geen andere optie dan goed te luisteren naar je lichaam. Op goede dagen kan je wat meer en op slechte dagen ben je genoodzaakt om wat meer rust te pakken. Ik wil met alle liefde een sporttest bij je afnemen, maar verder kan ik je helaas niet helpen.' Er is weinig ruimte om mijn standpunt te verdedigen en ik besef me dat ik op zoek zal moeten naar iemand anders die mij er doorheen helpt. Ik stap op de hometrainer en nadat ik met allerlei plakkers op mijn lijf aangesloten ben op de computer begin ik te trappen. Aangezien ik al bijna 2,5 jaar op de bank naar mijn lichaam zit te luisteren, is er van conditie weinig sprake meer. Binnen no-time ben ik buiten adem en krijg ik de trappers niet meer in de rondte. De verzuring in mijn benen valt nog mee, maar mijn brein lijkt simpelweg te weigeren om hieraan mee te werken. Mijn hartslag zakt weer naar een normaal niveau. Daar is niks mis mee. Ook het zuurstofgehalte in mijn bloed is goed. Er zijn geen afwijkingen te zien volgens de sportarts. 'Goed om te weten.', denk ik. 'Dan kan ik nu op zoek naar iemand die op een verantwoorde manier mijn brein kan stimuleren om het gewoon weer te gaan doen.' Ik heb alleen geen idee wat hierin verantwoord is....

Lees verder op: Het keerpunt