Februari 2013. Het nieuws dat mijn contract niet verlengd zou worden, zorgde er ook voor dat ik mijn werk officieel aansprakelijk moest gaan stellen. Dat had ik tot op heden nog niet hoeven doen van mijn baas, de kosten die ik maakte zouden door de werkgever vergoed worden. Het niet verlengen van het contract zorgde ervoor dat het toch een verzekeringskwestie ging worden.

Later bleek dat het voorval van 21 augustus 2012 direct bij de verzekering gemeld had moeten worden. Een uitgebreid onderzoek werd ingesteld, wat er voor zorgde dat het tot eind 2013 duurde voordat de aansprakelijkheid eindelijk erkend werd.

Mijn werkgever had ondertussen de situatie overgedragen aan de verzekering. Eén van de grootste maatschappijen van het land. En een gesprek met de tegenpartij volgde al snel. Eerlijk en misschien een beetje te naïef als ik ben, heb ik netjes antwoord gegeven op alle vragen die me gesteld zijn. Ook mijn medische verleden kwam aan bod. 'Ja, ik ben wel eens met stemmingswisselingen bij de huisarts geweest toen ik 18 was. 15 jaar geleden dus... Maar daarna heb ik daar geen last meer van gehad. Vóór de vechtpartij was ik een vrolijke jonge vrouw die volop genoot van het leven. Hard werken, buiten het werk om op vrijwillige basis nog druk op zoek naar mogelijkheden om het leuker te maken voor de jongeren die op het nieuwe en nog kale terrein wonen. Problemen uit het verleden zijn opgelost en ik ben positief ingesteld. Een druk sociaal leven, sportief, lichamelijk sterk en goed in mijn vel!' Ik vertelde alles in de hoop dat hij een goed beeld van mij en mijn situatie zou krijgen.

'Nu ben ik compleet het tegenovergestelde, een wrak. Geen energie, slechte concentratie, héél snel overprikkeld, het gevoel dat de druk in mijn hoofd te hoog is, snel pijn in mijn nek, rug en schouders, zenuwpijn in mijn hele lijf als ik teveel doe, een strak en tintelend gevoel op mijn hoofd, schokken in mijn hoofd, slecht slapen, veel dromen, dubbel zien, duizelig en ga zo maar door...'

De verzekeringsmeneer luistert mijn verhaal aan en leeft met me mee. 'Sympathieke man.', denk ik. Al snel wordt er een voorschot, of ondertussen eigenlijk een terugbetaling van mijn zorgkosten aan me overgemaakt. Dat geeft me een goed en begrepen gevoel en financieel weer even wat ademruimte.

Een kleine drie jaar later, tijdens de afhandeling van de letselschadezaak wordt ik met mijn openheid om mijn oren geslagen. Wanneer het allemaal te lang duurt, wil de verzekering de zaak afkopen. Het liefst sluit ik deze zaak ook af, zodat ik me kan focussen op de toekomst. Een voorstel wordt gedaan. Als ik het omreken, zou ik over twee jaar al meer schade hebben geleden, dan dat het bedrag hoog is. Geen haar op mijn hoofd die hiermee akkoord wil gaan, want ik heb nog geen idee hoe mijn toekomst eruit ziet! Maar de verzekering houdt voet bij stuk. Het is dit, óf ik moet een neurologisch, neuropsychologisch en psychiatrisch onderzoek uit laten voeren. Alle artsen moeten dan met 100% zekerheid bevestigen dat al mijn klachten door dít ongeluk zijn ontstaan, anders sta ik met lege handen. Want wie zegt dat ik voor dit ongeluk hier geen last van had...? De omgekeerde wereld! Hoe kan ik nou bewijzen dat ik ergens géén last van had? Ik raak lichtelijk in paniek... Word gewoon keihard met mijn rug tegen de muur gezet! Als simpele burger vechten tegen één van de grootste verzekeringsmaatschappijen. Je hebt geen schijn van kans...

Mijn advocaat adviseert om akkoord te gaan en na lang hierover nadenken, lijkt het mij ook het beste. Ik heb geen kracht meer om het gevecht aan te gaan. Het kost me bakken met energie die ik véél liever in mijn herstel wil steken. Ik onderteken het voorstel en hoop hiermee de ellende achter me te laten.

Lees verder op: Revalidatie