Ik zoek me suf, maar het lukt me maar niet om een plekje te vinden waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Overal zie ik bij voorbaat al de beren op de weg.  Het past niet bij me, het is te ver of het is bijvoorbeeld alleen maar koffie drinken met ouderen. Niks mis mee hoor, maar ik wil graag het gevoel hebben op weg te zijn naar werk. En me ook nu al op die manier in te kunnen zetten. Ik zou werk willen hebben waar ik op voort kan borduren en wat aan alle kanten goed voelt. Waar ik graag mijn energie in wil stoppen en waar ik ook energie uit haal.

Op een dag heb ik een kort, maar stevig gesprek met Anita. Zij wijst mij erop dat ik toch echt degene ben die de eerste stap moet zetten. Ja, dat begrijp ik zelf ook wel... En ik doe ook echt mijn best! Alleen mijn vuurtje wakkert nog nergens voor aan. Ik ben altijd eerlijk en open geweest over hoe ik me voel en waar ik tegenaan loop met mezelf. Dus ook nu doe ik dat. 'Ik weet wat ik kan en ik zou dat ook graag inzetten tijdens mijn vrijwilligerswerk. Ik merk alleen wel dat ik nog grote onzekerheid voel over het functioneren van mijn lijf en mijn brein en dat de drempel na bijna acht jaar thuis zitten ook echt enorm is. Het voelt alsof ik er nog niet overheen kan. Of durf...' En dan hoor ik uit Anita’s mond een woord komen waar ik echt een mega hekel aan heb. Waar ik me bij andere mensen ontzettend aan kan storen.....

‘Het lijkt wel of je in de slachtofferrol zit!’. BAM! Verschrikt kijk ik haar aan. Het voelt alsof ik zojuist zowat knock-out geslagen ben. Ik? In de slachtofferrol? Als er iemand niet in de slachtofferrol zit, dan ben ik dat wel voor mijn gevoel. Of heb ik zo’n verkeerd beeld van mezelf? Ik doe er toch juist alles aan om vooruit te komen? Ik ben goudeerlijk over mijn onzekerheden die de afgelopen jaren zo vastgeroest zijn en hoop alleen maar dat er iemand is die mij bij mijn hand pakt en samen met mij knokt om uit deze k*tsituatie te komen! 

Op de terugweg blijft dat rotwoord maar door mijn hoofd gonzen. Ik ben boos, verdrietig en verbaasd dat het blijkbaar zo overkomt. Thuis aangekomen plof ik op de bank neer en begin ik te malen. Ik moet het tegendeel bewijzen! Ik ben zonder problemen door het hele traject heen gevlogen en nu ineens maakt één zo’n opmerking dat ik me totaal waardeloos voel. Dat ga ik niet laten gebeuren! Mijn hoofd draait overuren. Ik heb het gevoel dat mijn ideale opstap naar werk vlakbij is, maar dat ik het nog niet zie. Ik móet ergens iets over het hoofd zien...

Alle opties die de afgelopen maanden zijn langsgekomen passeren de revue. Ik zet voor de zoveelste keer op papier wat ik nodig denk te hebben. Waar moet mijn toekomstige werk aan voldoen?

Het belangrijkste is dat ik weer vertrouwen krijg in mijn lichaam. Er moet dus voldoende afleiding zijn, zodat ik niet teveel de tijd heb om me te focussen op hoe mijn lijf voelt. Dat heb ik al lang genoeg gedaan! Én ik wil graag in contact zijn met een doelgroep met uitdaging, zodat ik kan ervaren hoe ik daarop reageer.  

Ineens popt er een idee op waar ik de afgelopen jaren al zo vaak aan gedacht heb en wat me op het lijf geschreven is, maar wat me steeds tegengehouden heeft omdat het aan alle kanten onverstandig lijkt. Paardencoaching... Ik ben een paardenmeisje in hart en nieren en als ik dat combineer met coaching kan ik werken met mensen die graag een stapje verder willen komen of die tegen de moeilijke kanten van het leven aanlopen. En Paardencoaching is supermooi in te zetten bij de wat meer uitdagende doelgroepen. Perfect dus! Maar...., nu waarom het onverstandig lijkt: ik heb in mijn leven twee serieuze ongelukken gehad. Eén met paarden en één met een uitdagende doelgroep. En ik had mezelf plechtig beloofd om in mijn toekomstige werk minder risico te nemen. Dan kan ik nu natuurlijk niet die twee risicovolle aspecten met elkaar gaan combineren... Toch...? Dat kan ik toch niet verkopen aan mezelf? En aan mijn omgeving? Of wel...?

Ik word zowat in tweeën gesplitst! Het beroep past perfect bij wat ik wil, maar sluit ook 100% aan bij de risico’s die ik niet meer wil. Moet ik mijn passie en mijn werkplezier opzij zetten omdat ik meer veiligheid wil creëren voor mezelf? En is dat realistisch? Een ongeluk zit in een klein hoekje... Je kan tenslotte overal je hoofd stoten. Ik overleg met Stefan en samen besluiten we dat ik mijn hart moet volgen. Voldoening halen uit mijn werk mag na zoveel jaar echt wel op nummer 1 staan! Risico’s of niet! En met vrijwilligerswerk kan ik rustig gaan ervaren hoe het voelt om deze risico’s niet uit de weg te gaan.

Enthousiast duik ik het internet op! In mijn omgeving zitten twee bedrijven die Paardencoaching aanbieden en ‘s avonds heb ik ze allebei een mooie mail gestuurd. Mijn idee is om in eerste instantie alleen het stalwerk te doen. Lichamelijke inspanning wat ik op mijn eigen tempo kan uitvoeren, met afleiding van de paarden. Wanneer er cliënten begeleid worden, kan ik al doende rustig van een afstandje ervaren wat het met me doet om weer bij deze doelgroep in de buurt te zijn. En wie weet kan ik dan in de toekomst gaan ondersteunen bij de coaching.

Op beide mails krijg ik snel een reactie. Ik mag op gesprek komen!

                                                                                                                                                                    Lees verder op: Paard & Coaching Rotterdam