Ruim 6,5 jaar heb ik last gehad van hersenkluts... Dit woord vind ik stiekem veel leuker dan hersenschudding en ik zie dan altijd een soort slushpuppy machine onder mijn schedel. Want, o, wat heeft mijn hoofd vaak aangevoeld als een dikke gecrushte en onsamenhangende brei! En dan even vijf dagen EPIC treatment bij CognitiveFx in Utah, ben ik dan echt hersteld? Nee, de behandeling bij CFX is een begin. Mijn brein is na die vijf dagen weer in staat om beter, goed of zelfs heel erg goed te functioneren. Maar let op: IN STAAT OM! Werk aan de winkel dus, want denk maar niet dat alles meteen perfect en soepel gaat! Nu thuis moet ik nog keihard werken om me goed te blijven voelen en de progressie voort te zetten. Dagelijks een uur trainen, twee keer per week naar de fysio, mijn activiteiten goed af blijven wisselen en zoeken naar de nieuwe balans in mijn leven. En dat gaat met ups en downs. De ene dag voel ik me super en de andere dag voel ik me niet zo best. Dat hoort erbij en daar hebben ze bij CognitiveFx al voor gewaarschuwd.

Het vinden van de balans is de grootste uitdaging. Dat overenthousiaste meisje in bedwang houden, mezelf nu niet voorbij lopen... En ik moet weer op mijn lichaam gaan leren vertrouwen! Want dat vertrouwen is ver te zoeken na zo'n lange tijd... Een mooie klus voor de komende maanden! Gelukkig heb ik steun van een fantastische fysiotherapeut die zich in CognitiveFx heeft verdiept, de behandeling voortzet en dwars door me heen prikt. Zelf heb ik iets te makkelijk over deze periode gedacht waardoor ik binnen korte tijd keihard van mijn roze wolk donder.

Mijn eerste 'valpartij' (van mijn wolk dus...) is op de tweede zondagochtend nadat we terug zijn. Ik had goed geslapen en beneden aangekomen aai ik de kat en schiet het in mijn nek. Zomaar, vanuit het niets... Het doet erg zeer en buiten het feit dat ik meteen mijn hoofd amper meer kan bewegen voel ik zo alle energie uit mijn lichaam wegstromen. De wolken waar ik net nog op zat, schieten als dikke mist mijn hoofd in. Het voelt alsof ik terug ga in de tijd. En hoe normaal ik ook probeer te doen, het lukt die dag totaal niet! Ik ben warrig, vraag Stefan drie keer vlak achter elkaar hetzelfde en heb het gevoel weer helemaal terug bij af te zijn. Een angstig gevoel maakt zich van mij meester. Nee, misschien kan ik het beter omschrijven als lichte paniek... Het zal toch niet....? De rest van de dag doe ik rustig aan. Ik probeer wel in beweging te blijven, maar doe geen gekke dingen. 

Gelukkig is er de volgende dag, op een stijve nek na, niks meer aan de hand. Maar het besef dat mijn lijf uit een pijn-, schrik- of stressreactie zo gemakkelijk teruggrijpt naar het oude vertrouwde patroon is me wel meteen duidelijk! En dat het nog een behoorlijke klus is om weer op mijn lichaam te gaan vertrouwen ook! Deze ervaring moet ik goed onthouden, dan hoef ik er de volgende keer niet meer zo keihard van te schrikken.

Zo probeert mijn brein me regelmatig te misleiden. Ik noem dat Mindfuck. Dan krijg ik allerlei signalen dat het niet kan, dat het niet verstandig is wat ik doe en dat ik beter een rustige plek op kan zoeken. De bank ofzo... Zie het voor je als een engeltje op je ene schouder en een flinke duivel op je andere. Maar wanneer ik dan niet toegeef aan de duivel, dan merk ik vaak dat het eigenlijk best redelijk gaat. Bij CFX heb ik geleerd dat het lang niet altijd nodig is om te luisteren naar die duivel. Soms moet je hem gewoon overtuigen dat hij ongelijk heeft. Maar zeker in het begin is het heel lastig om daar een inschatting over te maken. Zo ben ik bij een muziekevenement geweest. Bij binnenkomst werd ik meteen overweldigd door de mensen, het rumoer, de lampen en de grote holle ruimte. Ik werd duizelig, kreeg hoofdpijn, mijn spieren verkrampten en ik wilde het liefst zo snel mogelijk weg. Wat heb ik getwijfeld op dat moment... Maar ik ben gebleven. We hebben een plekje gezocht iets meer aan de rand van de mensenmassa. De klachten trokken na een poosje weer weg en vanaf daar hebben we kunnen genieten van de muziek.

De kracht van de gedachte

Van nature zijn wij mensen geneigd om over het algemeen als eerste het negatieve te zien, te denken of te verwachten. We moeten immers, vanuit onze intuïtie, alert zijn op gevaren. Risico's inschatten. Toch denk ik dat positiviteit en vertrouwen heel belangrijk is in het natraject van CFX. En ik zal uitleggen waarom.

Dagelijks krijg ik meerdere keren signalen van mijn brein dat wat ik doe, echt niet kan. Dagelijks sporten en andere oefeningen doen? Niet verstandig in mijn situatie! Überhaupt dagelijks iets doen? Nee nee, niet mogelijk... Het maakt me onzeker. Heel erg onzeker soms! Ik heb nu, na de behandeling, de keuze of ik daarin mee ga of niet. De uitslag van mijn scan gaf aan dat dat niet meer nodig is, maar ruim 6,5 jaar lang heb ik moeten luisteren naar mijn lichaam en rust moeten pakken als mijn lijf dat aan gaf. En op het moment dat ik dat nét volledig geaccepteerd had, heeft CFX de resetknop ingedrukt. Nu kan alles weer, maar de gewoonte om veel te alert te zijn op de signalen van mijn lichaam, zorgt regelmatig voor een flinke mindfuck!

Ik voel me een stuk beter, maar ben nog een hele tijd bang geweest voor de terugslag... Soms voel ik me wat minder goed en dan loop ik eigenlijk automatisch naar de bank om rust te pakken. Gelukkig ben ik positief ingesteld en sterk genoeg om me op tijd te beseffen dat het niet meer nodig is. Dat mijn brein het mis heeft. Dat dit een gewoonte is geworden die ik af moet leren.

Elke week merk ik dat het een stukje beter gaat. Omdat ik mijn brein blijf vertellen dat het wél kan! Omdat ik mijn brein dwing om de weggetjes te blijven gebruiken die bij CognitiveFx weer vrij gemaakt zijn. Soms ben ik één of zelfs twee dagen achter elkaar enorm druk. Dan besef ik op dag twee heel bewust hoe tof het is dat dit weer kan en dat ik me zelfs nú nog steeds prima voel! Dat spreek ik dan ook uit. Tegen iedereen die het wil horen! En dag drie? Normaal zou het verstandig zijn om me lekker onder een dekentje op de bank te nestelen om bij te komen van die veel te drukke dagen. Maar waarom zou ik dat doen als ik me nog prima voel? Dag vier? Net zo! En voel ik me iets minder goed, wat na een paar drukke dagen meestal nog wel het geval is, dan doe ik iets rustiger aan. Maar ik geef er niet meer volledig aan toe, want dat is lang niet altijd meer nodig.

Na bijna drie maanden terug te zijn merk ik ineens een duidelijk verschil. Die knagende onzekerheid is uit mijn systeem. De twijfel is weg! Het vertrouwen in mijn functionaliteit is er weer. Bijna elf weken heeft het bij mij geduurd om deze omslag te maken. En al die tijd heb ik dagelijks voor lastige keuzes gestaan. Kies ik voor het oude vertrouwde of kies ik voor het onzekere en vertrouw ik op een positieve uitkomst? Ik ging meestal voor het tweede en dat kan ik iedereen aanraden. Mijn beren op de weg zijn verjaagd en de toekomst ligt weer open!

Bij mij was het maar drie maanden, bij een ander misschien wel 8 of 12. Toch hoop ik dat mijn verhaal mensen aanspoort om vol te houden. Vertrouwen te houden in je lichaam. Vertrouwen te houden in een goede uitkomst! Het is het zó waard!

Lees verder op: In de war