Deze morgen kunnen we in alle rust opstarten, want onze RIB-excursie start pas om 11.00 uur. Om vanavond te kunnen koken hebben we nog een flinke afwas te doen, dus rond half 10 lopen we met z'n vieren naar het sanitairgebouw waar we als een geoliede machine een hele berg afwas binnen een paar minuten wegwerken. Ik spoel in de eerste wasbak, Lex wast in de tweede wasbak en Hannah en Stefan drogen af. Alsof we het al jaren doen zo!
We bezoeken nog kort wat winkeltjes en gaan dan op weg naar de RIB-safari. We hijsen onszelf in een fluorescerend Noordpool-waardig pak en lopen vervolgens in een grote groep als een soort Minions het hele dorp door richting de boot. Daar krijgen we nog een zwemvest en een bril tegen de regen, want Geiranger is niet zo lief voor ons vandaag...
De boottocht is gaaf, maar koud aan alle delen waar ons warme pak ons niet bedekt. Maar het is het waard! Vanaf zo'n lage boot zijn de hoge steile wanden van de Geirangerfjord erg imposant en door de regen waren de watervallen duidelijk zichtbaar.
Terug op de wal ontdoen we ons van het Minionpak en halen we een broodje. Na een warme douche op de camping sturen we onze campers de bergen weer in. Helaas nog steeds weinig uitzicht door alle lage wolken en de regen, maar we genieten toch. Al het water wat op de bergen neerkomt, zorgt voor de mooiste watervallen. Riviertjes die afgelopen dagen nog rustig kabbelend stroomden, zijn getransformeerd in woest kolkende wildwaterbanen.
Weg 63 leidt ons rustig omhoog, steeds hoger de bergen in. We weten dat de Trollstigen eraan komt en Steef en ik zijn beide nieuwsgierig en een tikkie gespannen. Ineens zien we het uitzichtpunt dat afgelopen winter nog door een lawine is verwoest. Gelukkig is alles nu weer opgebouwd, maar het regent zo hard, dat we niet uit de auto gaan. We rijden verder en wat we vervolgens zien is bijna niet te beschrijven. De weg duikt samen met de waterval het dal in. De waterval recht naar beneden, wij gelukkig via 11 haarspeldbochten. De smalle weg en de diepte van het dal laat ons allebei even slikken, maar gelukkig is het erg rustig op de weg. Iedere bocht linksom doet ons bijna in de waterval verdwijnen, zo woest is deze. De adrenaline spuit zo ongeveer mijn oren uit en ik probeer foto's te maken, te filmen, op de weg te letten en mijn enthousiasme een beetje onder controle te houden, zodat ik Steef niet onnodig ongerust maak...
In het dal stoppen we op een parkeerplaats om nog wat foto's te maken en ons te verwonderen over wat we zien en voelen. Dat we hierbij in de stromende regen staan, maakt helemaal niks uit. Dit dal is voor mij echt magisch, de natuur voelt hier zo onwijs krachtig! Bij iedere inademing komt er een snik op en als ik aan Hannah vraag of zij dit ook zo overweldigend vindt, stromen de tranen ineens over mijn wangen.
Na even bijgekomen te zijn rijden we nog een stukje door en zoeken we een plekje voor de nacht, vlakbij de pont van Åfarnes, met prachtig uitzicht over het water.
Reactie plaatsen
Reacties