Deze ochtend moeten we nog een klein stukje rijden naar een parkeerplaats bij Vrådal, het startpunt van onze wandeling van vier uur. We hadden het voornemen om het hek weer netjes terug te plaatsen, maar gisteravond hebben we gezelschap gekregen van nog twee campers. Het hek nu terugplaatsen zou vrij onaardig zijn, omdat zij dan dus niet meer weg kunnen... Iets in mij wil deze streek wel uithalen, maar we besluiten ze dat niet aan te doen...
Na een uurtje rijden komen we in Vrådal bij de afslag richting de parkeerplaats waar we moeten zijn. Deze weg omhoog blijkt er eentje van een uitdagende categorie, maar de camper ondergaat het dapper.
Op het informatiebord over de wandelroutes zien we dat er voor onze route vijf uur geschreven staat. Dat is een uur langer dan op internet aangegeven stond... Even schrikken... Ook blijken we te kunnen kiezen uit twee opties, beide ongeveer even lang, maar de één wat uitdagender dan de ander. Na een kort overleg besluiten we dan ook de uitdagende route maar aan te gaan. We zijn er toch! We gaan nu dus 406 hoogtemeters afleggen in waarschijnlijk zo'n 2 tot 2,5 uur tijd naar een punt met volgens de omschrijving een prachtig uitzicht.
Internet heeft niet gelogen, wat een fantastische wandeling is dit! Deze berg heet Venelifjell, wat 'mooie berg' betekent en hij doet zijn naam echt eer aan! De natuur is ongekend mooi met al haar herfstkleuren. En ja, ik geef het toe, ik heb een flinke obsessie voor alle knalrode plantjes, gifgroene mosjes, donkerrode takjes en blauwe bosbessen. Als ik niet uitkijk heb ik straks wel 30 dezelfde foto's...
Eén ding begint me op te vallen. Bij iedere eerste klim in een wandeling gaat mijn lijf in protest. Dan moet ik om de haverklap pauzeren, op adem komen, mezelf weer bij elkaar rapen en verder gaan. Na een poosje merk ik dan toch ineens dat het makkelijker gaat, dat ik er plezier in krijg en dat mijn lijf mee gaat werken. Zo tof om dat te voelen, dat mijn lijf zichzelf herstelt, dat ik door mijn grenzen heen kan gaan en veel meer kan bereiken (de top!) dan ik voor mogelijk hield. Het geeft me steeds een trots gevoel!
We bereiken dus binnen twee uur de top, met af en toe een klim met behulp van een touw tegen de rotsen op en we hebben megaveel geluk. In de verte zien we regen en bewolking aankomen, maar wij kunnen nog rondom genieten van kilometers ver uitzicht. Bizar hoe gaaf het is om hier te staan! Dit pikken we toch nog maar mooi even mee zo tegen het einde van onze vakantie!
We zijn binnen vier uur terug bij de camper. Ik heb de zool van mijn wandelschoen losgelopen. Gelukkig de hak en niet de neus, die was voor de vakantie al los gegaan. Gelukkig, wat betreft de schoen dan, is dit de laatste wandeling... Na even uitpuffen, wat drinken en omkleden, gaan we samen met de camper de uitdaging naar beneden aan. Dat gaat gelukkig een stuk makkelijker dan omhoog!
We hebben vandaag het plan om via weg 38 en 450 naar Flateland te rijden. Het blijkt een hele mooie route die ons door vergelijkbare natuur leidt als tijdens de wandeling. Nog even verder genieten dus! En dat doen we onder het genot van onze nieuwe guilty pleasure 'Smash! Søtt, salt & sprøtt.' Het zijn Bugles met melkchocolade. Zoet, zout en inderdaad een beetje gek... Maar wel erg lekker!
Onderweg komen we borden tegen dat weg 450 afgesloten is en alleen begaanbaar is tussen 7.00 uur en 8.00 uur 's morgens en 16.00 uur en 17.00 uur 's middags. We zijn bijna aan het begin van deze weg en het is 16.30 uur, dus dat komt goed uit. In Flateland wacht een camping met een lekkere douche en wie weet ook wel een vaatwasser op ons, dus met een goed vooruitzicht rijden we ruim voor 17.00 uur weg 450 op.
Na ongeveer een uur op deze weg komen we een verontrustend bord tegen, wat zegt dat we over 300 meter niet verder kunnen. We rijden door en komen inderdaad een hek tegen. We snappen het niet, want we waren toch ruim op tijd? We spreken een vrachtwagenchauffeur aan die ons met een laadbak vol met stukken rots tegemoet komt rijden. Blijkt dus dat we voor 17.00 uur dit punt voorbij moesten zijn... Maar dat stond nergens! Shit! Morgen om 7.00 uur zijn we de eersten... We zien de douche aan onze neus voorbij gaan en besluiten hier op de parkeerplaats te overnachten.
Vlak voordat we parkeren valt er een bord van het hek waarop staat: STOPP vent på ledebil, wat iets betekent als: STOP passeren via volgauto. In een baldadige en impulsieve bui besluit ik dat bord te jatten. Leuk voor thuis!
Het bord is alleen groter dan gedacht en met bord en al in de camper aangekomen, heb ik eigenlijk meteen al een beetje spijt. Straks als het donker is, leg ik het terug denk ik...
Tijdens het eten zien we één van de wegwerkers zoeken naar het bord. Hij kijkt bij de hekken, in de werkbus en vraagt zijn collega's waar het kan zijn. Niemand weet het... Ik heb het toch wel een beetje warm, zo niks voor mij dit! Zodra het donker is leg ik gauw het bord terug. Morgenochtend neemt de man vast een nieuwe mee en dan snapt hij er waarschijnlijk helemaal geen pepernoot meer van!
Reactie plaatsen
Reacties