Het einde is in zicht... Na een goede nacht slaap gaat om 5.45 uur de wekker. We moeten uiterlijk om 7.30 uur bij de boot zijn, moeten nog een klein stukje rijden en willen absoluut niet het gevoel hebben dat we moeten haasten. Dat lukt, want ruim op tijd komen we in de haven van Kristiansand aan. 

Tijdens het afrekenen bij de camping vertelt de Nederlandse campingeigenaar dat het water hier vorige week nog 1,5 meter hoger stond. Deze winter is het lange tijd rond de -27°C geweest en lag er 1,5 tot 3 meter sneeuw! Nu snappen we meteen waarom de hele camper vol modder lag toen we met schoenen aan naar binnen banjerden... En het water in het meer moet nog ruim een meter zakken, dus normaal gesproken heeft deze camping een flink strand. Wat een heerlijke plek!

Vanmorgen kwam ik erachter dat ik een stukje tekst over onze plek voor de nacht vergeten was gister, dus dat heb ik er nog even bij gezet.

Na een nacht waarbij we allebei wat onrust hebben ervaren, gaan we rond 9.00 uur weer op pad. Maar niet voordat we nog even broodjes hebben gehaald bij de plaatselijke bakkerij. En wat blijkt, de broodjes van Vik Bakeri in Eidfjord zijn tot nu toe veruit de lekkerste broodjes van het land! Vooral de bladerdeegvariaties met chocola of appel zijn écht om je vingers bij af te likken. Het duidelijk zelfgemaakte bladerdeeg alleen is al een traktatie... Niet vergeten te proeven als je ooit in Eidfjord bent!! (Oeps, weer te snel opgegeten voor de foto....)

Na een voor mij wat onrustige nacht genieten we nog even van de ochtendzon en vervolgen we daarna weg 55 langs de Lustrafjorden. Met veel kronkels en één persoons stukken (soms best even spannend met tegenliggers), volgen we de vormen van de fjord. Wanneer ik even naar het strakke water tuur, zie ik een meter of 60 bij ons vandaan ineens het water omhoog sprayen. En nog een keer, en nog een keer. Zouden het walvissen zijn? Het lijkt er wel op! Helaas duiken we meteen daarna een tunnel in. We stoppen zo snel we kunnen en ik loop gauw een eind terug, maar zie ze helaas heel in de verte van me af zwemmen...

Na een wat trage start zijn we om 9.00 uur weer onderweg. Om de blog van gister te kunnen plaatsen, zoeken we eerst een plekje op waar we mobiel netwerk tot onze beschikking hebben. Daar lopen we ook even wat heen en weer om onze beenspieren voorzichtig een beetje los te maken. Dag twee van spierpijn, joepie!

*We moesten eerst even naar de bewoonde wereld terug om bereik te hebben voor het plaatsen van de blog, vandaar dat hij nu pas online komt* 

Om 10.32 uur komen we bij de pont van Rørvik naar Flakk aan. Nèt twee minuten te laat, want de klep sluit vlak voor onze neus en de pont vaart weg. Nu hebben we dus een uurtje de tijd om te ontbijten...

Dames en heren, mag ik u voorstellen aan............de zon! We found her! Hoera! En we voelden zelfs even haar warmte! Wat een heerlijkheid!! Maar eerst even naar het begin van vandaag....

Vandaag reden we terug naar weg 17. De dag begon met een afwisseling van een waterig zonnetje en regen, maar al snel won de regen terrein. We reden via drie pontjes (die af en toe duidelijk aan onderhoud toe zijn...) en een doodenge brug. De Helgelandsbrua, die we in 2015 ook reden en die eigenlijk nergens overheen gaat en in het water lijkt te eindigen, zat nog zuiver in het geheugen, maar bleek ook nu een stuk minder spannend dan vooraf gedacht. Hij kreeg een dikke 6! We zagen onderweg ook nog meerdere rendieren en elanden. Een stuk meer dan in 2015! Vervolgens na het tanken en water vullen naar ons volgende overnachtingsplekje vlak voor Tjøtta gereden en daar snel gaan slapen. 

Vandaag een rustig dagje gehad. Om 7.00 uur vertrok de boot van Moskenes naar Bodø, waar we om 10.15 uur aankwamen. Toen we vlak na het wegvaren achterom keken, zagen we niks anders dan enorm donkere wolken boven de Lofoten. We denken dus dat we de juiste beslissing hebben genomen en kijken toch nog met voldoening terug op de uren die we gisteravond nog maximaal genoten hebben van de rit naar Moskenes!

Deze ochtend worden we om een uur of 4 zachtjes wakker geschud door de opstekende zeewind. Wanneer de camper een poosje later steeds harder begint te schudden en het dakluik geluiden maakt alsof hij het niet heel lang meer volhoudt om aan de camper vast te blijven zitten, besluiten we ons maar klaar te maken voor vertrek.